بود محرابم ابروی تو ای دوست / نمازم جانب کوی تو ای دوست  اگر حبل المتین فرموده قرآن / نباشد غیر گیسوی تو ای دوست . . .

خدایا مردم از هجران مهدی / ندیدم چهره تابان مهدی  چنانم کن که بنمایی حسابم / مرا در زمره یاران مهدی . .

ای سایه سار ظهر گرم بی ترحم! / جز سایه دستان تو، جایی نداریم  تو آبروی خاکی و حیثیت آب / دریا تویی؛ ما جز تو دریایی نداریم . . .

ای پیک راستان خبر یار ما بگو / احوال گل به بلبل دستان سرا بگو  ما محرمان خلوت انسیم غم مخور / با یار آشنا سخن آشنا بگو . . .

غیر از تو مرا دلبر و دلدار نباشد / دل نیست هر آندل که ترا یار نباشد  شادم که غم هجر توگردیده نصیبم / بهتر ز غم هجر تو غمخوار نباشد . . .

ای طبیبا بسر بستر بیمار بیا/بهر دلداری دلسوخته زار بیا تو که دل را به نگاهی بربودی/ز کفم بپرستاری بیمار دل افکار بیا به امید ظهورش

غیر از تو مرا دلبر و دلدار نباشد/دل نیست هر آندل که ترا یار نباشد شادم که غم هجر تو گردیده نصیبم/بهتر ز غم هجر تو غمخوار نباشد

خدایا مردم از هجران مهدی/ندیدم چهره تابان مهدی چنانم کن که بنمایی حسابم/مرا در زمره یاران مهدی

بود محرابم ابروی تو ای دوست/نمازم جانب کوی تو ای دوست اگر حبل المتین فرموده قرآن/نباشد غیر گیسوی تو ای دوست

ای آفتاب هستی ای شور عشق و مستی/بازآ بخوان کلامی زان معجز الهی ای دیده ها به راهت ای قائم هدایت/تا کی کنم حکایت شرح غم جدائی

کی شود بینم رخ ماه دل آرای ترا/تا کشم بر دیدگان خاک کف پای ترا سر به بالین با امید دیدن رویت نهم/تا مگر در خواب بینم روی زیبا ترا

ای پری رو زچه رو روی نشانم ندهی/مویی از طره گیسوی نشانم ندهی دلم از هجر رخت سوخت خدا را زچه رو/جلوه ای زان رخ دلجوی نشانم ندهی

خال زیبای جمال دلربایت را بنازم/بوی عطر جانفزای خاک پایت را بنازم گرچه سرو ناز نازد بر قد و بالای نازش/سرو نازم ناز کم کن نازهایت را بنازم

چشمه های نور را از دیده جاری می کنیم/تا بیائی جمعه ها را بی قراری می کنیم در شقایق زارها با اشک سرداران عشق/رد پای خسته ات را مشکباری می کنیم

رایحه ای ببویمت، نرگس خوب روی من/بگذار تا بجویمت، ای همه جستجوی من راز دلم بگویمت، ای همه گفتگوی من/خون جگر، خبر کند قصه مو به موی من

چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی/سروجان بها ندارد که کنم فدای مهدی همه نقد هستی خود، بدهم به صاحب جان/که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی