ببین لاله هایی که در باغ ماست/خموشند و فریادشان تا خداست در این عرصه با یار بودن خوش است/به رسم شهیدان سرودن خوش است

سرتاسر شهر با تو عطرآگین بود/لبخند تمام کوچه ها غمگین بود آنروز که بر دوش ترا می بردیم/تابوت سبک ولی غمت سنگین بود

خون بسته سرم تمام گیسم سرخ است/می گریم و چشم های خیسم سرخ است هر چند که سبز رفته ای نامت را/با هر قلمی که می نویسم سرخ است

مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت/هنگام که می رفت سفر هیچ نداشت گمنام ترین شهید را آوردند/جز پاره ای از عشق دگر هیچ نداشت

چقدر خیره به دنبال ارغوان گشتیم/ز خاک تیره ولی استخوان در آوردیم شما حماسه سرودید و ما به نام شما/فقط ترانه سرویم - نان در آوردیم

میان خاک سر از آسمان در آوردیم/چقدر قمری بی آشیان در آوردیم وجب وجب تن این خاک مرده را کندیم/چقدر خاطره نیمه جان در آوردیم

بیا عاشقی را رعایت کنیم/ز یاران عاشق حکایت کنیم از آن ها که خونین سفر کرده اند/سفر بر مدار خطر کرده اند از آن ها که خورشید فریادشان/دمید از گلوی سحر زادشان

من آزاده از خاک آزادگانم/گل صبر می پرورد دامن من جز از جام توحید هرگز ننوشم/زنی گر به تیغ ستم گردن من بلند اخترم، رهبرم، از در آمد/بهار است و هنگام گل چیدن من

از زخم، شناسنامه دارند هنوز/در مسجد خون اقامه دارند هنوز آنان همه از تبار باران بودند/رفتند، ولی ادامه دارند هنوز

پاییز حدیث کوچ برگی سرخ است/خندیدن گل زیر تگرگی سرخ است بر لاله چرا کفن بپوشم، وقتی/زیبایی زندگی به مرگی سرخ است

یک ذره از آفتاب باقی مانده است/در جام کمی شراب باقی مانده است هر قطره خون به قاصدک ها می گفت/گل رفته ولی گلاب باقی مانده است

کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت/با زخم نشان سرفرازی نگرفت زین پیش دلاورا کسی چون تو شگفت/حیثیت مرگ را به بازی نگرفت

گامی به تولا زده بودیم ای کاش/جامی ز می لا زده بودیم ای کاش آن شب که قراولان توفان رفتند/چون موج به دریا زده بودیم ای کاش

ای نخل سایه گستر پر بار انقلاب/ای در هجوم خصم خدا یار انقلاب زخم تبر به جان تو هر چند نارواست/اما هراس ما همه از موریانه هاست

در سینه ام دوباره غمی جان گرفته است/امشب دلم به یاد شهیدان گرفته است تا لحظه ای پیش دلم گور سرد بود/اینک به یمن یاد شما جان گرفته است

از زخم، شناسنامه دارند هنوز در مسجد خون اقامه دارند هنوز آنان همه از تبار باران بودند رفتند، ولی ادامه دارند هنوز