در مقطعی دیگر جلوه مقدماتی عشق را می بینی و به سرسبزی ها آراسته می شوی

حکایت دیگری از تو ورق خورده است که پله پله غرق گل شوی

آرزوهای دور و دراز توست که به تکه تکه این دنیای بزرگ امید و جنبش می بخشد پس تنفس کن هوای زندگی و شور و سازندگی را

قدر لحظه های تو را چه کسی می داند جز تو که در جست وجوی نردبانی محکم گستره زمین را کوچک می بینی و پروازی بلند حتی بی بال و پر را در سر داری؟

چه دلهره های دلکش و اضطراب های غریبی است این ترانه رویش و این عطش بی امان دانستن قدر سرگیجه هایت را قدر پرسش هایت را خوب بدان بگذار آسان و بی کاستی شعله های کوچک اندیشه و احساس در تو شکوفا شود

مکن به لهو و لعب صرف نوجوانی خویش به خاک شور مریز آب زندگانی خویش صائب تبریزی

ما اگر پیرانه سر در بندگی افتاده ایم هم چو سرو آزادگی درنوجوانی یافتیم خواجوی کرمانی

ایام نوجوانی غافل مشو ز فرصت کاین آب برنگردد دیگر به جویباران صائب تبریزی

او به همه فهماند که چگونه می توان تمام وجود را در قربانگاه عشق به معشوق تقدیم کرد

او به ما فهماند که چگونه می توان غل و زنجیرهای اسارت شیطانی را گسست و به یگانه معبود هستی پیوست

او چه زیبا تصویرحقیقی رهایی از کالبد جسم خاکی و پرواز و مأوا گرفتن در جوار معبود را به نمایش گذاشت

او درس پروانه وار سوختن تا به وصال معبود رسیدن را به ما آموخت

فهمیده به ما فهماند درس دفاع و پاسداری از ارزش های اسلامی را

فهمیده خود فهمید  و به همه جهانیان فهماند که چگونه می توان در سن ۱۳ سالگی ره صد ساله را طی کرد و نشان و مدال رهبریت را دریافت کرد

او به ما فهماند درس انسان شدن و از خود گذشتن و به خدا پیوستن را