یا مهدی (عج) نـام تو حک گشتــه بــر پیشانی دنیای مــا سایـه تــو مستدام ای مهــربـان بـابـای مـا

دیگر شده ام دچار وسواس بیا بد جور به عصر جمعه حساس بیا گفتی به عموی خو ارادت داری اینبار قسم به دست عباس بیا

من كيستم تا هر زمان، پيش نظر بينم تو را؟ گاهى گذر كن سوى من، تا در گذر بينم تو را افتاده بر خاك درت، خوش آن كه آيى بر سرم تو زير پا بينىّ و من، بالاى سر بينم تو را

يك بار بينم روى تو، دل را چه سان تسكين دهم؟! تسكين نيابد جان من، صدبار اگر بينم تو را از ديدنت بى خود شدم، بنشين به بالينم دمى تا چشم خود بگشايم و، بار دگر بينم تو را

گفتى كه: هر كس يك نظر بيند مرا، جان مى دهد من هم به جان در خدمتم، گر يك نظر بينم تو را تا كى «هلالى» را چنين زين ماه مى دارى جدا؟ يا رب كه اى چرخ فلك! زير و زبر بينم تو را

از پرده برون آی دلم غرق تمناست تقصیر دلم نیست تماشای تو زیباست در حلقه عشاق ز رحمت گذری کن تا جلوه حسنت نگرند از چپ و از راست

گر مست شده عالمی از جام نگاهت چشمان تو جامند نم چشم تو صهباست چشم من دلسوخته سر چشمه خون شد جانا نظری کن که کنون چاره مداواست

برمشامم میرسد هرلحظه بوی انتظار بردلم ترسم که ماند آرزوی وصل یار تشنه ی دیدار اویم معصیت مهلت بده تا بمیرم در رکابش با تمام افتخار . . . .الهم عرفنی حجتک

بوی گل عالمی را گلستان میکند... حضرت مهدی هزاران درد درمان میکند.... مدعی گوید که با یک گل نمیگرددبهار.... ما گلی داریم که عالم را گلستان میکند.... ....اللهم صل علی محمدوآل محمدوعجل فرجهم...

وصل ار ندهد دست در این فرقت جان سوز از بخت چه نالیم که جرم از طرف ماست ما زنده از آنیم که در بحر تو غرقیم غواص نشانیم که چشمان تو دریاست

مگر در جستجوی ربنای تازهای باشیم وگرنه صد دعا زین دست یک نفرین نخواهد شد به مشتاقان ان شمشیر سرخ شعله ور در باد گویید اگر تا انتظار این است هیچ اسبی زین نخواهد شد

ببین كه روز سپیدم ز هجر تو شام است بیا و نور فكن كه چهره تو ماه من است جدایی از تو بلایی عظیم و جانكاه است گواه قلب حزین سردی نگاه من است

این همه لاف زن و مدعی اهل ظهور پس چرا یار نیامد که نثارش باشیم؟ سال ها منتظر سیصد و انـدی مـــرد آن قدر مـــرد نبودیم که یارش باشیم ایت الله بهجت قبل از وفات

می آید آری... صبحی بهاری... تا دشت را از دست خار و خس بگیرد...تا کعبه را از بت پرستان پس بگیرد... برای سلامتی حضرت حجت (عج) صلوات...

امام زمان زمانی ظهور میکند که باور کنیم نیمه گمشده ی ما خود اوست.

پیامبر اکرم هرگاه سلمان را میدیدن، لذت میبردند. امیرالمومنین نیز که مالک را میدیدند، لبخند بر لبانشان نقش میبست. ما هم به گونه ای هستیم که امام زمان ما را ببیند و لبخند بزند و از ما راضی باشد؟