آید از مدینه پیک غم با فغان / که رسول اکرم رفته از این جهان   خاطر بَضعه ُالنبی شکسته / گرد یتیمی به رخش نشسته . . .   رحلت نبی رحمت تسلیت باد

با وفات احمد زنده شد جهالت / ز آتش ستم سوخت گلشن عدالت   نخله دین را به تبر شکستند / ثمر بریدند و شجر شکستند  . . .

ای مدینـه دگـر مصطفی نداری / ناله کن که شده وقت سوگواری   اشک زینب از دیده می‌ریزد / آتـش از بیت فاطمه خیزد  . . .

روز عزای مسلمین است / در ناله جبریل امین است   مدینه شده غرق سوگ و ماتم / بهر مجتبی و نبی اکرم

اهل عالم عزای خاتم الانبیاست / همه جا کربلای خاتم الانبیاست   زین بلای عظیم گشته امت یتیم  / السلام علیک، یا رسول الله

چشم اهل دل ازگریه خونباراست / حضرت مهدی امشب عزاداراست   خاک غم امروز برفرق عالم شد / سینه شیعه دریای ماتم شد  . . .

که هم‌درد باشید، خیرالنسا را   الهی الهی که اهل مدینه   نبینند، تنهایی مرتضا را

رحلت رحمۀ للعالمین آمده / ناله از قلب جبریل امین آمده   از ملایک همه آید این زمزمه / السلام علیک، یا رسول الله

یا رسول اللّه   امروز ماتم سرای دل را به نام تو، سیه پوش کرده ایم   و نام مبارک تو را با درود و تحیّت بر زبان جاری می سازیم . . .

در عزای تو ای چراغ راه/ امت اسلام دارد اشک و آه   در غمت از دل ناله‌ها خیزد / دیدۀ هستی اشک غم ریزد  . . .

آه و واویلتا محشر کبری شده/ روز تنهایی حیدر و زهرا شده   حضرت فاطمه دارد این زمزمه/ السلام علیک، یا رسول الله

ای امت رسول، قیامت بپا کنید/ لبریز، جام دیده ز اشک عزا کنید   در ماتم پیمبر و تنهایی علی / باید برای حضرت زهرا دعا کنید  . . .

مهرت به کائنات برابر نمی شود / داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود   از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود / سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود  . . .

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است / دیدم شروع محشر کبرای دیگر است   گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه / تاریک تر ز عرصة تاریک محشر است  . . .

باور کنید قامت حیدر خمیده است   رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است   باور کنید بغض حسن مانده در گلو   خونِ ‌دل حسین به صورت چکیده است . . .

جان جهان ز پیکر هستی جدا شده   خاموش، شمع محفل نورالهدی شده   ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب   واویلتا عزای رسول خدا شده