زندگانی گر مرا عمری هرسان كرد و رفت مشكل ما را بمردن خوب آسان كرد و رفت

هرمملكتی در اين جهان آباد است آباديش از پرتو عدل و داد است

باغی كه در آن آب هوا روشن نيست هرگز گل يكرنگ در آن گلشن نيست

گلرنگ شد در و دشت ، از اشكباري ما چون غير خون نبارد ، ابر بهاري ما

گرچه مجنونم و صحرای جنون جای منست لیک دیوانه تر از من،دل شیدای منست

آنچه را با کارگر سرمایه داری می کند با کبوتر پنجه ی باز شکاری می کند

هرجا سخن از جلوه ی آن ماه پری بود كارِ من سودازده ، دیوانه گری بود

هر لحظه مزن در،که در این خانه کسی نیست بیهوده مکن ناله،که فریاد رسی نیست

شب چو در بستم و مست از می‌نابش کردم ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم