سوختیم و جوهر ما بر کسی ظاهر نشد چون چراغان شب مهتاب بی جا سوختیم

در این گلشن بود خاکم ، نه آن مرغ هوسناکم که هر ساعت به گلزاری کشاند آشیانش را

می خوام و می خواستمت تا نفسم بود می سوختم از حسرت و عشق تو بَسَم بود

دلم خون شد غریبانه عذابم را ندیدی تو قفس شد سهم من اما چه خوب آسان پریدی تو ؟

ای نازنین جواب معمای من تویی تنها چراغ روشن شبهای من تویی وقتی دلم گرفت از انبوه ابرها احساس آفتابی دنیای من تویی

هرکه گردد پاک طینت ، محرم دلها شود هرکه در خون صاف گردد ، قابل مینا شود از دهان گل شنیدم بر سر بازار گفت هر که با ناکس نشیند عاقبت رسوا شود !

تو نباشی لحظه ها بیهوده است در پس لبخندهایم گریه است تو نباشی غم اسیرم میکند دوریت هر لحظه پیرم میکند !

چون کنم یاد تو ، نوری با من است غایبی ، اما حضوری با من است درد دلها میکنم با “عکس” تو وه عجب “سنگ صبوری” با من است !

چشمان سیاه تو مرا خواهد کشت افسون نگاه تو مرا خواهد کشت اینگونه که آه می کشد لب هایت پس لرزه ی آه تو مرا خواهد کشت

در نوبتی دوباره دلت را مرور کن از غم به هر بهانه ی ممکن عبور کن گیرم تمام راه تو مسدود شد ، بگرد یک آسمان تازه و یک جاده جور کن !

روزهایم عجیب دلگیرند مثل آن جمعه ای که تب دارد با دل من کمی مدارا کن به خدا قلب هم عصب دارد

باز هم از یاد تو ، شعله به پا خواسته آتش سرخش ز نور ، قلب من آراسته زردی روی مرا نیک تماشا نما شمع وجود من از ، دوری تو کاسته !

عشق یعنی حسرت پنهان دل زندگی در گوشه ویران دل عشق یعنی سایه در یک خیال آرزوی سرکش و گاهی محال

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید ؟ از دورویی و جفای ساکنان خاک کاین چنین به قلبِ آسمان نهان شُدید ای ستاره ها،  ستاره های خوب و پاک !

لبخند زدی و خنده ات خاطره شد هر اخم تو فرشی از هزاران گره شد یک صفحه ی صاف بود ، از آن آغاز تا دور تو چرخید زمین ، دایره شد !

اندازه ی یک وقفه ی کوتاه بمان حتی شده تا نیمه ی این راه بمان دلتنگ تو بودن به خدا ممکن نیست نه ، آه نکش ، آه نرو ، آه بمان !