زمان همیشه حسادت خود را به من نشان داده وقتی که در کنارم بودی دقایق سریعتر میگذشتند و در نبودنت هر ثانیه برایم روزی گذشت

دلم غریبانه بهانه اش را می گیرد دلتنگ سیب سرخی است که همسفر هر روز و هر لحظه اش بود

در سختی ها ” صــبـــر “ اوج احترام به حکمت خداوند است

همیشه با من قایم موشک بازی می کردی، تو می بردی ! و من ! پیدایت نمی کردم “همیشه عاشق باختن به تو بودم”

گاهی عکس ها  دعوت نامه ای می شوند برای سفری خیالی به آرزوهایت ، نداشته هایت به سرزمینی بین آنچه که هستی و آنچه که بودی … به سرزمین سادگی ها…

بگذر ز من ای آشنا چون از تو من دیگر گذشتم دیگر تو هم بیگانه شو چون دیگران با سرگذشتم

زندگی ام به چشمانت گیر کرد و نخ کش شد …

حافظه ی آدم های غمگین قویست می دانند کجای آن روز مُرده اند …

وقتی کسی توانایی گند زدن به اعصابتون رو داره بدونید که متاسفانه دوستش دارید …

مرد اگر عاشق شود دشوار خوابش می برد مثل بیماری که بلاجبار خوابش می برد

هیچ گاه برای دیدارت زمان تعیین نمیکنم… شاید ساعت حسادت کند و خواب بماند…

کاش می دانستم بعد از مرگم اولین اشک از چشمان چه کسی جاری می شود و آخرین سیاه پوش که مرا به فراموشی می سپارد چه کسی خواهد بود… تا قبل از مرگم ، جانم را فدایش کنم

نقش مزار من کنید این دو سخن که شهریار با غم عشق زاده و با غم عشق داده جان

خصلت فردا… دیر بودن آنست… همین امروز… باید دوستت بدارم …

وقتی حصار غربت من تنگ می شود هر لحظه بین عقل و دلم جنگ می شود از بس فرار کرده ام از خویش خویشتن گاهی دلم برای خودم تنگ می شود

اگر نیک بختی ترا آرزو است چنان زی که دشمن شود با تو دوست