مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

جان را بلند دار که این است برتری پستی نه از زمین و بلندی نه از سماست !

آنچه که دوران نخرد ، “یکدلی ” است آنچه که ایام ندارد ، ” وفا” ست

بیش از همه با خویشتن کند بد آن کس که بدِ خلق خواستار است !

یاری نکند با تو خسرو عقل تا جهل به مُلک تو حکمران است مزروع تو ، گر تلخ یا که شیرین هنگام درو ، حاصلت همان است !

در سر ندارم هوسی ، چشمی ندارم به کسی آزاده ام من ! با آن که از بی حاصلی سر در گریبانم چو گل شادم که از روشن دلی پاکیزه دامانم چو گل

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم ؟ گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحب دل کنم !

گمان کردم که درمان دل زارم تو باشی ندانستم که معشوق دل آزارم تو باشی !

سیرم از زندگانی در بهار جوانی زان که بی او ندارم طاقت زندگانی

عشق آموز ، اگر گنج سعادت خواهی دل خالی ز محبت ، صدف بی گهر است !

در چنین عهدی که نزدیکان ز هم دوری کنند یاری غم بین ، که از من یک نفس هم دور نیست

برون نمی رود از خاطرم ، خیال وصالت اگر چه نیست وصالی ، ولی خوشم به خیالت

هما ، به کلبه ی ویران ما نمی آید به آشیان فقیران ، هما نمی آید

نه باک از دشمنان باشد ، نه بیم از آسمان ما را خداوندا ! نگهدار از بلای دوستان ما را

ماییم و دلی، نهفته غم ها در او خون موج زند ، چون دل مینا در او یک دل دارم ، هزار دلبر از پی یک سر دارم ، هزار سودا در او

رهاییت باید ، رها کن جهان را نگه دار ز آلودگی پاک جان را