هجوم فتنه‌های آسمانی   مرا آموخت علم زندگانی  نگردد شاخک بی بن برومند  ز تو سعی و عمل باید، ز من پند

گه از دیوار سنگ آمد گه از در  گهم سرپنجه خونین شد گهی سر  نگشت آسایشم یک لحظه دمساز گهی از گربه ترسیدم، گه از باز

نه‌ای تا زاشیان امن دلتنگ  نه از چوبت گزند آید، نه از سنگ   مرا در دامها بسیار بستند    ز بالم کودکان پرها شکستند

تو هم روزی روی زین خانه بیرون  ببینی سحربازیهای گردون  از این آرامگه وقتی کنی یاد  که آبش برده خاک و باد بنیاد

به پستی در، دچار گیر و داریم ببالا، چنگ شاهین را شکاریممن اینجا چون نگهبانم و تو چون گنج  ترا آسودگی باید، مرا رنج

بباید هر دو پا محکم نهادن   از آن پس، فکر بر پای ایستادن   پریدن بی پر تدبیر، مستی است  جهان را گه بلندی، گاه پستی است

نگردد پخته کس با فکر خامی نپوید راه هستی را به گامی ترا توش هنر میباید اندوخت حدیث زندگی میباید آموخت

هنوزت نیست پای برزن و بام  هنوزت نوبت خواب است و آرام  هنوزت انده بند و قفس نیست   بجز بازیچه، طفلان را هوس نیست

بیاموزندت این جرئت مه و سال همت نیرو فزایند، هم پر و بال هنوزت دل ضعیف و جثه خرد است  هنوز از چرخ، بیم دستبرد است

بدن خردی نیاید از تو کاری  به پشت عقل باید بردباری  ترا پرواز بس زودست و دشوار   ز نو کاران که خواهد کار بسیار

فتاد از پای و کرد از عجز فریاد   ز شاخی مادرش آواز در داد  کزینسان است رسم خودپسندی  چنین افتند مستان از بلندی

نه گفتی کان حوادث را چه نامست نه راه لانه دانستی کدامست  نه چون هر شب حدیث آب و دانی نه از خواب خوشی نام و نشانی

گه از اندیشه بر هر سو نظر کرد  گه از تشویش سر در زیر پر کرد   نه فکرش با قضا دمساز گشتن   نه‌اش نیروی زان ره بازگشتن

نمودش بسکه دور آن راه نزدیک  شدش گیتی به پیش چشم تاریک   ز وحشت سست شد بر جای ناگاه  ز رنج خستگی درماند در راه

کبوتر بچه‌ای با شوق پرواز   بجرئت کرد روزی بال و پر باز   پرید از شاخکی بر شاخساری   گذشت از بامکی بر جو کناری

چو بنماید رخ چون ماه تابان برو پیشش گدائی کن گدائی