قصه کوتاه کن ای ناصح و از ما بگذر یکدم از عمر گرانمایه هدر نتوان کرد

هر که جز پیمانه با من بست پیمانی، شکست نیست بیجا گر که می بوسم لب پیمانه را با وجود عشق از من عقل می خواهد فقیه وای بر آنکس که بوسد دست این دیوانه را

گیرم گناه از من و گیرم خطا ز تو کوته به بوسه عاقبت این ماجرا کنیم... دنیا وفا ندارد و ایام اعتبار عاشق نئیم و رند بخود گر جفا کنیم فصل بهار میگذرد ای بهار من باز آ که سوخت طاقت صبر و قرار من

چون زیر خاک تیره شدم یاد من بکن هرجا که حلقه دیدی، دستی به گردنی دانی که آگه است ز حال دل عماد آن برزگر که آتشش افتد به خرمنی

بر ما گذشت نيک و بد اما تو روزگار فکری به حال خويش کن اين روزگار نيست!

گرچه مستیم و خرابیم ، چو شبهای دگر باز کن ساقی مجلس سر مینای دگر امشبی را که در آنیم ، غنیمت شمریم شاید ای جان نرسیدیم به فردای دگر...

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکـیست حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکیست اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری است گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست ...