هيچ گنجي بي دد و بي دام نيست جز به خلوتگاه حق آرام نيست مولوي

ما چو چنگيم و تو زخمه مي زني زاري از ما ني تو زاري مي كني ما چو ناييمو نوا در ما زتو ست ما چو كوهيم و صدا در ما ز تو ست مولوي

چون بسي ابليس آدم روي هست پس به هر دستي نشايد داد دست مولوي

آدمي پير كه شد حرص جوان ميگردد/خواب در وقت سحر گاه گران ميگردد .

خویــش را صافی کن از اوصاف خود تا ببینی ذات پاک صاف خـــود مولانا

ای دوست قبولم کن وجانم بستان مستــم کـــن وز هر دو جهانم بستان بـا هـــر چـــه دلم قـــرار گیـــرد بــی تـــو آتش بــه مـــن انـــدر زن و آنـــم بستـان...