به قبرستان گذر کردم کم وبیش بدیدم قبر دولتـــمند و درویــش   نه درویش بیکفن در خــاک رفته نه دولتمند برده یک کفن بیش

اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ اگر خود پادشاهی عاقبت هیچ   اگر ملک سلیمانت ببخشند در آخر خاک راهی عاقبت هیچ

خوشــا آنانکه تن از جان نداننــد تن و جانی بجز جانان ندانند   بدردش خو گرند سالان و ماهان بدرد خویشــتن درمان ندانند

خوشا آنانکه الله یارشان بی بحمد و قل هو الله کارشان بی   خوشا آنانکــه دایم در نمازند بهشت جاودان بازارشـــان بی

زدســـت دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بیند دل کند یاد   بسازم خنجری نیشش ز فولاد زنــم بر دیــده تا دل گــــردد آزاد

مکن کاری که پا بر ســـنگت آیو جهان با این فراخـی تنگت آیو   چو فردا نامه خوانان نامه خونند تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو

بیا تا دست ازین عالم بداریم بیا تا پای دل از گل برآریم   بیا تا بردباری پیشـــه سازیم بیا تا تخم نیکوئی بکاریم

مرا نه سر نه ســــامان آفریدن پریشانم پریشــان آفریدند   پریشان خاطران رفتند در خاک مرا از خاک ایشان آفریدند

به صحرا بنگرم صــحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم   بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان روی زیبای ته وینم 

عزیزا کاسه‌ی چشمم ســرایت میان هردو چشمم جای پایت   از آن ترسم که غافل پا نهی تو  نشــنید خـــار مژگــانـم بپایت

خدایی که مکانش لامکان بی صفابخــش جمــال گلــرخـان بی   پدید آرنده‌ی روز و شب و خلق که بر هر بنده او روزی رسان بی

دلا راهت پر از خار و خسک بی گــذرگــاه تـو بـــر اوج فـلـــــک بــی   شـــب تــار و بیـــابان دور منــزل خوشا آنکس که بارش کمترک بی

خوشــا آندل کــه از خود بیخبر بــی ندونه در ســـفر یا در حضر بی   بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون پی لیلی دوان با چشم تر بی

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل مطیع نفس و شیطانی چه حاصل   بــود قدر تو افـــزون از مــلایـــک تو قــدر خـود نمیـــدانی چه حاصل

درخت غم بجانم کرده ریشه بدرگــــــاه خدا نالــــم همـیـشــــه   رفیـــقان قدر یکدیــــگر بدانید اجل سنگست و آدم مثل شیشه

  هر آنکس عاشق است از جان نترسد یقیــــن از بند و از زنـــدان نترســـد  دل عـــاشـــــق بــود گــــرگ گرســـنـه که گرگ از هی هی چوپان نترسد