انجماد قلب ها را از خشک سالی چشم ها میتوان فهمید چشمی که گریستن نمیداند ، زیستن نمیتواند

بی احساس و بی عاطفه بودن ، انسان را از واقعیت دور میکند امیر احساسات باشیم ، نه اسیر آن

گلی دارم که تو گلها غریبه / نه نارنجه و نه لیمو و نه سیبه گلی دارم به دست کس نمیدم ، خریدم گوهری و پس نمیدم

گل فرستادم ، تو بو کن ، اگر رفتم تو با گل گفتگو کن اگر مردم فدای تار مویت ، اگر ماندم ، که باز آیم به سویت

حمد میگویم خدای مهربان / خالق و سازنده این مکان آفریده این زمین و آسمان / کائنات و جمله موجود آن

چه کشیدم و چه دیدم ، نشنیدم و ندیدم / که کسی کشیده باشد ، ستمی که من کشیدم

یک صندلی خالی کنار رویاهام از آن توست بنشینی یا بروی ، دوستت دارم

تو از زیبا ترین نیلوفر من ، بخوان غم را تو از چشم تر من بدان این روی زرد از دوری توست ، که سر بیرون زد از خاکستر من

بیا اینجا صداقت میفروشم / برای تو محبت میفروشم بیا بهر نگاهی از تو ای دوست / دلم را زیر قیمت به تو عاشق ترینم میفروشم

میخوام به زودی ببینمت ، کنار چهار راه دلتنگی ، خیابان تنهایی ، کوچه دوستی

گلت خشک شد ولی هرگز نمرده / زمان بوی تو رو از خونه برده دلم خوش بود میآیی یه شب تو خوابم / ولی چند ماهه که خوابم نبرده

از عطر نگاه باغ ها دانستم ، نام دگر بهار ، لبخند خداست

همیشه خواستنی ها داشتنی نیست ، همیشه داشتنی ها خواستنی نیست

یک دوست وفادار تجسم حقیقی از جنس آسمانی هاست که اگر پیدا کردی قدرش را بدان

زندگی همچون بادکنکی است در دستان کودکی که همیشه ترس از ترکیدن آن لذت داشتن آن را از بین میبرد

دل های بزرگ و احساس های بلند ، عشق های زیبا و پر شکوه می آفرینند که جان دادن در کنارش آرزوئی شور انگیز است ، اما کدامین معشوق مخاطب راستین چنین معشوقی خواهد بود و او فقط خداوند است