نوشته ها بهانه است ! فقط مینویسم که یادآوری کنم به یادتم باورش با تو

” تو ” آن نیستی که به یادت بیاورم ، “ تو ” آن همیشه ای که به یادم می مانی  . . .

همه ی حواسم را جمع میکنم تا خیالت را کم کنم اما تمام یادت در” من ” ضرب میشود و “ من ” تقسیم میشوم در “ تو ” . . . می بینی ؟ عجب دنیای بی حساب و کتابی ست ؟

در دفتر دل یاد تو سر مشق من است یاد من هم نکنی ، یاد تو تکلیف من است . . .

مشکل از اونجایی شروع شد که خودش رفت اما یادش نه . . . تو را میخواهم . . . در این جمله اندوهی ست ؛ اندوه نداشتنت !

جز یاد خودت هیچ خیالی به سری نیست / از سر نرود فکر تو چون مختصری نیست آنگونه مرا کرده دو چشمان تو جادو / کز خود شده ام بیخود و از من اثری نیست

اغلب فکر میکنیم اینکه یاد کسی هستیم و با خاطره ی کسی زندگی می کنیم ، منتی است بر گردن او غافل از اینکه اگر یاد کسی هستیم این هنر اوست ، نه هنر ما . . .

یادت را از من نگیر ! بگذار من هم مثل سهراب بگویم:دلخوشی ها کم نیست !

تمام ذهن مرا گرفته است نام تو ، یاد تو ، کلام تو ، نگاه تو ، صدای تو ، ولی دستانم خالیست !

من مانده ام با یاد تو و بغضی که لگد می زند بر حنجــــــــــــره ای پا به مـــاه

به یاد کسى بودن قشنگ ترین هدیه اى که نیاز به بسته بندى ندارد !

آنهایی که با چشم کمتر دیده میشوند ، در قلب بیشتر یاد میشوند مثل “ تو ”

مرا از یاد برد آخر . ولی من بجز او ، عالمی را بردم از یاد . . .

من که میدانم به دنیا اعتباری نیست میان مرگ و زندگی قول و قراری نیست من که میدانم اجل نا خواسته می آید و راه فراری نیست پس چرا یادت نباشم ؟

یادت که می افتم ، از شوق دهان چشمانم آب می افتد !

اجابتش مهم نیست نیاز من به آرامشی است که بدانم تو به یاد منی . . .