شمع و پروانه و بلبل همه جمع اند ، بی رحم ، بیا رحم به "تنهایی" من کن

دوستی اتفاق است ، جدایی رسم طبیعت ، طبیعت زیباست ، نه به زیبایی حقیقت ، حقیقت تلخ است ، نه به تلخی جدایی ، جدایی سخت است نه به تلخی "تنهایی"

هر قطره اشک نشان دل شکستگی است ، هر سکوت نشان "تنهایی" است ، هر لبخند نشان مهربانی است ، هر پیام نشانی از دل تنگی من برای تو است

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد ، وسعت "تنهایی" م را حس نکرد ، در میان خنده های تلخ من ، گریه پنهانیم را حس نکرد

تحمل "تنهایی" بهتر از گدایی محبت است

درد غریبیست "تنهایی" و بی کسی ، امان از دلی که دلبر ندارد

سلام اي اشناي غريبه منم ان غريبه كه يادم رفته آشنايي!

سنگ دربركه مى اندازم و ميپندارم*  باهمين سنگ زدن ماه بهم ميريزد*  كى به انداختن سنگ پياپى درآب*  ماه راميشودازحافظه آب گرفت*

اين عشق براي من هيچ نداشت اما...  گلهاي بالشم را باغبان خوبي بود اشكهاي هر شب من.

دنيابه من نياموخت درغيابت صبورباشم اما وفا به من آموخت كه فراموشت نكنم!

چنديست ز ياران قديمى خبرى نيست/ از آن همه خوبى و محبت اثرى نيست/ چشمم به در و گوش به گوشى و دلم تنگ/ در كوچه تنهايى ما رهگذرى نيست

ميرسد روزى كه بى هم ميشويم/ يك به يك از جمع هم كم ميشويم/ ميرسد روزى كه ما در خاطرات/ موجب خنديدن و غم ميشويم

دست من کوتاه از دیدار توست / قلب من اما همیشه یاد توست

من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی ، ساحلم شو غرق گشتم بی تو در شبهای مستی

هرکس به میزانی که "تنهایی" نیاز دارد عظمت دارد و بی نیاز تر است

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم ، با اشک تمام کوچه را تر کردم ، وقتی که شکست بغض "تنهایی" من ، وابستگی ام را به تو باور کردم