باران... .ديگر حسي به هيچ عاشقانه اي ندارم.نه به چتر نيازم است نه دست همراه.خودم را در بغل ميفشارم ...تا تمناي بودن كسي...

یک ساعت که آفتاب بتابد ، خاطره آن همه شب های بارانی از یاد میرود این است حکایت آدم ها ، فراموشی . . .

من مانده ام، ضمائر که تمام شود ، با چه کسی هم آغوش خواهی شد؟

و من چه زيبا با در تنهايي خويش عكس تو را با دود سيگارم....قاب گرفته ام.

ﺗﻨﻬــﺎﯾﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿــﻦ ﺁﺩﻣــﺎﯾﯽ ﺑـﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻦ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻥ ﻭﻟــــــﯽ ﮐــﻨﺎﺭ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﺎﺕ ﻧﯿـــــﺴﺘﻦ!!

و چقدر تازگی دارد برایم روزهایی که به امید آمدن کسی دلخوش نیستم و شبهایی که از نیامدنش دلگیر نمیشوم...بی کسی هم عالمی دارد...

تنهایی یعنی ببینی گوشیت از خودت ساکت تره..

خستهام.انبوهی از دردم رفیق..از خودم از زندگی سیرم رفیق..بیصدا در بی کسی ها گم شدم.اعتراف...دیگر کم اوردم رفیق!!!!!!

آنقدر تنهایم که کسی نیست تا صندلی را از زیر چوبه ی دارم بکشد. . .

سرد خواهد شد روزهایت بی آغوش من … بر تن کن دروغ هایی را که بافتی …

باید قاب بگیرم حرفهایت را ؛ همه “عکس” شدند !

یه خط داشت اما هفت خط بود … تنهبه همین سادگی !!!

اینی که من دارم می کشم ، درد بی تو بودن نیست… تاوان با تو بودنه !

هدف از آفرینش بعضی ها فقط اینه که با بودنشون به ما ثابت میکنن که تنهایی چه نعمت بزرگیه!!!

من خیلی “با احساسم” ولی یادت نره ؛ تنفرم یه حسه … !

می بینی ؟ بی تو ایستاده ام روی پاهای خودم و دارم تو را نگاه می کنم که حتی روی حرف های خودت هم نمی توانستی بایستی …