نامه هایم که چراغ قلبت را روشن نکرد !   امشب تمامشان را بسوزان شاید بتوانی تنهایی ات را ببینی . . .

یاد آن روزی که یاری داشتیم / این چنین خوار نبودیم ، اعتباری داشتیم   ای که ما را در زمستان دیده ای با پشت خم / این زمستان را نبین ، ما هم بهاری داشتیم .

نفست باران است ، دل من تشنه ی باریدن ابر ، دل بی چتر مرا میهمان کن . . .

خاک پایت بوسه گاهم بود و بس / بر سر راهت نگاهم بود و بس   ای نگاهت تکیه گاه خستگی / عشق تو تنها گناهم بود و بس . . .

نمیدانم چرا چشمانم گاهی بی اختیار خیس می شوند   می گویند حساسیت فصلی است   آری من به فصل فصل این دنیای بی تو حساسم . . .

سراسر خواب من کابوس، کابوس / ندارم در شبم فانوس، فانوس   به دل آمد بگویم من تو را دوست  / ولی لب وا نشد، افسوس، افسوس . . .

رها کردی چرا دست دلم را؟ / به خاک و خون کشیدی حاصلم را   مرا تو می‌کشی صدبار در روز / ولی من دوست دارم قاتلم را . . .

به باغم یاسمن بودی چه می‌شد؟ / عروس این چمن بودی چه می‌شد؟   چرا چون باد رفتی از کنارم؟ / همیشه مال من بودی چه می‌شد . . . ؟

همیشه می گفتند ترک عادت موجب مرض است   اما اینبار موجب مرگ میشود ترک عادتِ با تو بودن . . .

دلم باغی پر از ریحان و گل بود / به روی رود عشقت مثل پل بود   نگاهم کردی و ویران شد این دل / مگر چشم تو از قوم مغول بود؟

به بند دلت میاویز   رخت خاطره ام را   گرد باد های فراموشی حرمت نمی شناسند . . .

من و باران، من و دریا، من و تو / من و شب‌بو، من و فردا، من و تو   دوباره عاشقی را می‌سراییم / من و مجنون، من و لیلا، من و تو . . .

شب در خم گیسوی تو عابر میشد / با هر نفست بهار ظاهر میشد   ای فلسفه ی شگفت ، افلاطون هم / با دیدن چشمان تو عاشق میشد . . .

مبادا مثل برگی زرد باشیم / رفیق مردم بی درد باشیم   مزن بر عاشقان از پشت خنجر / بیا ای دل همیشه مرد باشیم . . .

حـالا کـه میـخـواهـی بـروی  لطفــا قـدمـهـایـت را تنـدتـر بـردار  …   دلـم را فـرستــاده ام دنبـالِ نخــود سیـــاه . . .

آب و هوای دلم آنقدر بارانیست   که رخت های دلتنگی ام را   مجالی برای خشک شدن نیست   اینگونه است که دلم برایت همیشه تنگ است . . .