چمن ها بی تو زیبایی ندارد / بهار و گل دلارایی ندارد   فریب کَس نخوردم جز تو ای یار / که دیگر کَس فریبایی ندارد . . .

عشق یعنی وقتی هزار دلیل برای رفتن هست   هنوز دنبال یه بهونه‌ای که بمونی . . .

دوستت دارم ، رازیست که ، در میان حنجره ام دق میکند وقتی که نیستی . . .

مرا به ذهنت بسپار، نه به دلت   من از گم شدن در جاهای شلوغ می ترسم . . .

عاشقِ تمامِ کلماتی هستم   که تو با آن جمله می‌سازی   تا به دورغ بگویی دوستم داری . . .

آرزو دارم وقتی لبخند دنبال جایی برای نشستن می گردد   تو در آن نزدیکی باشی . . .

دوستی نه در ازدحام روز گم می شود نه در خلوت شب ، خفته یا بیدار یاد می دارمت . . .

یادمان باشد شاید شبی آنچنان آرام گرفتیم که دیدار صبح فردا ممکن نشد ،   پس به امید فرداها “محبتهایمان” را ذخیره نکنیم . . .

به کسی اعتماد کن که بتواند سه چیز را در تو تشخیص دهد :   اندوه پنهان شده در لبخندت   عشق پنهان شده در عصبانیتت   و معنای حقیقی سکوتت را . . .

لبریز غزل بیا همی آهسته   چون آیه بخوان مرا کمی آهسته   آهسته مرا رها بکن از سر عشق   تا در تو رها شوم دمی آهسته

بی هیچ دلیلی “دوستت دارم”   تا نقض کنم قانونی را که هنوز دلیل می طلبد . . .

همانند پلی بودم برای عبورت ، به فکر تخریب من نباش   رسیدی دست تکان بده ، من خود فرو میریزم . . .

من از شوق تو لبریزم گل من / کجایی بی تو پاییزم گل من   ز پا افتاده ام بازآ که شاید / به دیدار تو برخیزم گل من . . .

به تو سوگند ، به راز گل سرخ و به پروانه که در عشق فنا می گردد   زندگی زیبا نیست ، آنچه زیباست تویی تو که آغاز منو لحظه ی پایان منی .

شب من پنجره ای بی فردا  / روز من قصه ی تنهایی ما   مانده بر خاک و اسیر ساحل / ماهی ام ماهی دور از دریا . . .

من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت / از اهل بهشت کرد، یا دوزخ زشت   جامی و بتی و بربطی بر لب کشت / این هر سه مرا نقد و ترا نسیه بهشت . . .