ریگی اگر به کفشَ ت نبود این همه شن زار پیش پایم چه می کند؟! این بار اگر آمدی کفش هایت را بتکان!

تو را در آغوش می گیرم، آفتاب می میرد از حسرت.

هرجا برسم روی زمین می خوابم، کولی وار. شاید از آن جا گذشته باشی!

پرنده ای میان چشم هات بود؛ حالا نیست. دیگر چه گونه بنویسمت؟!

عاشق شو و شعرهای ناتمامِ مرا تمام کن!

این بار هم دیر رسیدی. ببین! دراز کشیده ام میان تابوت و لب خندِ انتظار ماسیده است رووی لب هام. تو، همیشه دیر می رسی!

در خیابانی شلوغ پیدات کردم مثل سکه ای میان جووی. گاهی عشق، به همین ساده گی اتفاق می افتد!

آدمِ کور شیشه و الماس رو از هم تشخیص نمیده اگه طرف مقابلت قدرت رو ندونست فکر نکن مشکل از توئه، مطمئن باش اون کوره . .

می گفتند تنها چیزی که همه ی درد ها را دوا می کند عشق است … پیدا بود که هنوز مبتلا نشده بودند …

درد داره وقتی ساعت‌ها می‌نشینی به حرفایی که هیچ وقت قرار نیست بگویی فکر می‌کنی

تو کار من را تمام کردی با آن چشم های خوب آن دست های مهربان آن نفس های گرم تو کار من را ساختی با زیباترین سلاح های تنت و این مرگ آسان نیست

عشق خودش خواهد آمد بی هیاهو نمی توان از آن فرار کرد زمانی متوجه آمدنش خواهی شد که بدون آن نفس کشیدن دشوار می‌شود

برای هر کسی یه اسم تو زندگیش هست که تا ابد هر جایی بشنوه ناخودآگاه برمیگرده به همون سمت یا از روی ذوق یا از روی حسرت و یا از روی نفرت

دوست داشتن آدم ها را می توان از توجه آنها فهمید وگرنه حرف را که همه می توانند بزنند

بیا وداع کنیم اگر بنا باشد کسی از ما بماند همان بهتر که تو بمانی “کینه ی” تو به کار این دنیا بیشتر می آید تا “عشق” من!

آشفتگی گیسویت مست می‌کند شراب را ! من که منم …