گلها شناسنامه ندارند شناسنامه ی گلها را به نام دخترها زده اند…!

شهر من گم شده است من با تاب ، من با تب خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام من در این خانه به گم نامی نمناک علف نزدیکم…

افسردگی بهایی است که انسان برای شناخت خود می پردازد. هرچه عمیق تر به زندگی بنگری؛ به همان مقدار هم عمیق تر رنج میکشی…

آن هنگام که مرا ناخواسته به دنیا آوردند گفتتد:‌ دوست بدار و حال که دوست می دارم می گویند: فراموش کن …

هر صبح که چشم باز می کنم نیستی تو پای بودنت همیشه لنگ می زند و من پای رفتنم عزیز جانم برگرد من برایت دل قربانی کرده ام!

سر پل صراط یقه ات را می گیرم نترس می خواهم آخرین لحظه هم ببوسمت.

آبی که از سرم گذشت همه چیز را برد حتی خیالت را …

می‌خواهی من را به بی‌خبری از خودت عادت بدهی ؟ من به بی‌خبری از تو عادت نمی‌کنم به نبودنت عادت نمی‌کنم به بودنت عادت نمی‌کنم من فقط می‌توانم عاشق بشوم که شده‌ام

بهترین نقاش دنیا هم که باشی زیباترین انتظار را چشم ها می کشند …

باور نمی کنم مردی که از راه دور بوسه می نوشت درجنگی میان کشورهای مان تفنگش را سمتم نشانه بگیرد باور نمی کنم خوشبختی ام به مرز نرسیده گلوله خورده است

آدمی به خاطر قلبی که شکسته است قهر کردن را برای خودش دست و پا کرده وقتی می بیند نمی تواند که ببخشد سکوت را اختیار می کند

“گلم” که صدایت می کنم شمعدانی چه اخمی می کند! مانده ام “جانم” را چقدر آهسته بگویمت که هم تو بشنوی و هم آب از دل هیچ گنجشکی تکان نخورد.

همیشه اولین ها خوب به خاطر می مانند اولین معلم اولین نگاه اولین هم آغوشی اولین نفر نبودم که تو را بوسید برای همین زود فراموش شدم

دستی‌ از غروب بیرون می‌‌ زند روی کاغذ عکسِ یک قلب می‌‌ کشد عکسِ خطی‌ شکسته و سیاه شعری بی‌ دوام عکسِ اشک عکس آهی ناتمام عکس امضای شاعری همچنان درگیرِ سراب دستی‌ جمعه‌ ها را دلگیر می‌‌ کند

بگو چه وقت دوستت نداشته باشم کدام روز کدام ساعت بگو تا نگویند مرگ خبر نمی کند…

گاهی‌ هیچ چیزی درست عمل نمی‌‌ کند جز همان دولولی که رویِ شقیقه ی زندگی‌ گذاشته ای به معجزه ی لحظه ی آخر هیچ اعتباری نیست حواست به قمار‌هایی‌ که هنوز نباخته‌ای باشد