من اونقدری برای عشق احترام قائل هستم که توی خیابون دنبالش نگردم.

مرزها تنها می‌ توانند لب‌ ها را از هم دور نگه دارند نسیمی که هر شب موهایت را بر پیشانی‌ ات می‌ ریزد باد پریشانی‌ ست که از انگشتان من گذشته است

دیروز زنی در خیابان صدایم زد تو بودی اما من، دیگر من نبودم!

دلتنگ تر از من ماهی قرمزی بود ، که برای دیدنت از تنگ بیرون پریده بود …

انتظار و فراموشی هر دو سخت هستند اما اینکه ندانی باید فراموش کنی یا انتظار بکشی از هر چیزی سخت تر است!

اگر می‌ خواهید برای ایجاد آشتی در جهان کاری انجام دهید، به خانه‌ تان بروید و خانواده‌ تان را دوست بدارید.

پدرم گفت : مردم دو دسته اند، بخشنده و گیرنده. گیرنده ها بهتر می خورند اما بخشندگان بهتر می خوابند …

نبودنت به جان من رفته ست همچو نخی در سوزنی هر چه می کنم دوختی به رنگ تو دارد ..

درست زمانی که سخت به تو محتاجم بیا … آن موقع زندگی هم باشی بیا … مرگ هم شده باشی باز هم بیا …

آن قدر با من مهربان بودی که بعد از تو ، یک لحظه حس کردم که صد سال است ! تنهایم …

ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺟﻨﮕﺠﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ ! ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ: ” ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﻣﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﭘﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺸﺖ “

گاهی باید چترت را ببندی ؛ بگذاری باران آتشی را که در قلبت روشن است نم نم خاموش کند…

باران که آمد گلی در خانه ام رویید آفتاب که تابید آیینه ای تمام قد به خانه ام داد درخت توی ایوان شانه ای به موهایم بخشید عزیزکم تو که آمدی گل و آینه و شانه را بردی و شعری به من سپردی!

پیرزنی شوم آلزایمر بگیرم زنگ بزنم انگار پسرم هستی بگویم چقدر دلم برایت تنگ است

رفت و با خود غریبگی کردم ذهن آیینه هم مرا نشناخت وقت رفتن بجای دلداری بغضها را بجان من انداخت

تن بارانی تو ابتدای امید من است و انتهای اندوه من تن بارانی تو که چون آب مرا تشنه می کند و چون خاک مرا می پوشاند