توصميمي تر از آني كه دلم مي پنداشت ، دل تو با همه آينه ها نسبت داشت ، تو همان ساده دل سبز نجيبي كه خدا ، درميان دل پاكت صدف آينه كاشت.

شب از ستاره پر شد من از هوای عاشقی نشد که از یادم بری حتی برا دقایقی

کبوترهای خانه بی قرارند، به شوقت لحظه ها را میشمارند، پرستوی دلم در حال کوچ است، جهان بی تو برایم هیچ و پوچ است

آغوشت را باز کن تا لحظه های تنهایی را با تو دمساز کنم، تا در امواج نگاهت غوطه ورگردم! تا آشفته خیالم با تو آرامش گیرد...

نبض قلبم در هوایت بی قراری می کند / در هوای دیدنت لحظه شماری می کند

دنیا را خیلی کوچک می بینم که بگم به اندازه یه دنیا دوستت دارم

نقاش نيستم...  ولي دلم برايت پر ميكشد...

همه محالها را باور کرده ام، شاید گفته باشی دوستت دارم...

زندگى زنده موندن و نفس کشيدن نيست زندگى قانون باورهاست پس باورکن بيادتم.

اگر تمام وجودم از عشقت بسوزد باز هم باخاکسترم خواهم نوشت دوستت دارم...

مثل آنکه شاهرگ احساساتم را زده باشی بند نمی آید... دوست داشتنت......

گر از سفر باز آیی دلم جوانه می شود. صدای سرد و خسته ام نُت ترانه می شود. نگاه, نگاه, نگاهِ من پر از بهانه می شود. صدا و دل , نگاه من چه عاشقانه می شود.

هنوز درگیر این فکرم... که میشه آسمون بود و نبارید!! یا که خورشید شد و هرگز نتابید!!  ببار بانو تا عشقم بارور شه بتاب تا عاشقت هم باورش شه...

از برایت نامه ای اینک نوشتَم , مهرَبان نامه را همراهِ قلبم می فرستم همزمان هدیه گَر با دل , گُشایی این دلم نجوا کند قلب من با هر تپِش تبریک گوید بی امان

بی تو من با هر برگ پاییزی می افتم  چه زمستان چه بهار یاد تو نرود از یادم

ميدوزم  شادى رابه غم  زياد را به كم  درخت را به ريشه  گاهى به هميشه  ستاره را به آسمان  زمين را به كهكشان  كهنه را به نو  خودم را به تو