هیچکس، بر نیمکت پارک به تنهایی نمی‌نشیند، یا یار در بر اوست،یا یاد یار در سر او

مرا با حقیقت بیازار اما هرگز با دروغ آرامم نکن

عشق یک دروغ برای معنا پیدا کردن زندگی

سمت من نیا اعصاب من زیر درخت آلبالو گم شده

به بعضیام باس گفت خواهش میکنم برگرد یه هری مونده ته دلم که باس بت بگم

نزدیکم به تو مثل  شهریور تا مهر دوری از من مثل  مهر تا شهریور

تورادرقلب شعرم میگذارم به نام عشق آن را مینگارم تمام حرف من در شعر این بود تورا تا بی نهایت دوست دارم

رویاهایم را به سمسار دادم پشت شیشه ی مغازه اش نوشت : کابوس های عاشقانه به قیمت جوانی

آغوشت را تنگ تر کن حسادت میکنم به هوایی که میان من و توست آغوشت را تنگ تر کن بی مرز میخواهمت

آمریکا دائش رو ساخت و نمیتونه کنترلش کنه و ولاسکو هم والیبال ایران رو ساخت و عمرا دیگه بتونه کنترلش کنه

آنروز چقدر به دستانم فشار می آمد تا نام تو را روی صندلی کلاس هک کنم. و امروز چقدر به قلبم فشار می آید تا یاد تو را فراموش کنم

غفلت کردی مادر پشت این قلب عاشق فرزندت ارام ارام جان میسپارد و تو فراموش کردن را به او نیاموختی

از همان کودکی به ما هشدار دادند و جدی نگرفتیم یادت هست؟ در دفتر مشقهایمان خطوط فاصله همیشه قرمز بود

زمانی که خاطره هایتان از امیدهایتان قویتر شدند روزگارافولتان در راه است

مهم نیست اگر انسان برای کسی که دوستش دارد غرورش را از دست بدهد؛ اما فاجعه است اگر به خاطر حفظ غرور، کسی را که دوست دارد از دست بدهد

و مرگ مردن نیست و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست من مردگان بیشماری را دیده ام که راه میرفتند حرف میزدند ، سیگار میکشیدند