خدا کند که دلم در دل تو خانه بگیرد کبوترانه به بام تو آشیانه بگیرد

توزندگی حقایقی هست که میشه فهمیدولی نمیشه فهموند مثل دلتنگی

نشستم قلک دلمو شکوندم تهش همش چند تا دلخوشی بود دلتنگنم

چرا بد نگاه میکنی مگر تنها ندیده ای من هم روزی عزیز دل کسی بوده ام

نفست باران است دل من تشنه ی باریدن ابر دل بی چتر مرا مهمان کن

نفست باران است دل من تشنه ی باریدن ابر دل بی چتر مرا مهمان کن

بیا حواس تقدیر رو پرت کنیم تو صداش کن من دزدکی فاصله ها رو بر میدارم

دلتنگی یعنی شماره ات را پاک کرده ام و هر شماره غریبی به شوق اینکه تویی خوشحالم می کند

تنهایی را دوست دارم زیرا بی وفا نیست زیرا عشق دروغی در ان نیست

همچو آن طفلی که دروحشت سرایی مانده است دل درون سینه ام بی طاقتیها میکند

در هجوم لحظه های پوچ جدایی سکوت تنها یادگار با تو بودن است

دلم تنگ است پروازمیخواهم تابه کجایش نمیدانم فقط از زمین بیزارم

چه فضاحتی بی هیچ هم اغوشی باردار شدم جنینی آرام بنام تنهایی

دلتنگی عین آتش زیر خاکستر است گاهی فک میکنی تمام شده.. اما یکدفعه همه ات را آتش میزند

کودک که بودم؛ تاب بازی بهانه ی خنده های بلندم بود؛ حالا که بزرگ شده ام چه بیتاب شده ام

دلت که گرفت دیگر منت زمین را نکش اگر هیچکس نیست خدا که هست راه آسمان باز است پر بکش او همیشه آغوشش باز است نگفته تو را میخواند