به شوق دیدارت چه آب و جارویی راه انداخته اند ، چشمہا و مژه هایم

هرچه فکر میکنم شعری به ذهنم نمیرسد گاهی اوقات ، دلم برای حافظ میسوزد

همیشه سکوت نشان رضایت نیس گاهی سکوت بوی رفتن میدهد

آنگاه که زمان مرگم فرا رسد،کسی که باید بمیرد منم، پس بگذار آنطور که میخواهم زندگی کنم

نهنگی برای خودکشی به ساحل زد کمی آنطرف تر انسانی به دریا

و تو کاش میدانستی چه لذتی دارد وقتی که میشود خیانت کرد ولی نکرد

بی من اگر آرامی من نمی خواهم که کنار من باشی

میگن بعد از یه دل سیر گریه خواب بدجور میچسبه سؤالی دارم از تو خوابیدن بعد از به گریه انداختن کسی هم همونقدر میچسبه که هر شب تکرارش میکنی

صدای گریه همسایه می آید نمیدانم دیوارها نازک شده اند یا دردها بزرگ

بغضم طناب داره هرشب دور تو دنیات می پیچه

من دردهایم را فراموش نکرده ام من از نهایت درد به  بی حسی  رسیده ام

و گاهی روحیه ات زخم میشود از حرفها همان حرفهایی که توقع شنیدنش را از هرکسی نداری

ﮔﺎﻫﯽ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺭﻧﺠﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ

می گویند بس است این همه اراجیف، ترک کن سادگان نمی دانند من خود داغ دیده ی ترک ام

وقت رفتن طوری نگاهم کرد که احساس گناه کنم نمی دانست که : وقتی جنگیدی و نشد باید رفت تا نبودنت بغض شود ، نه بودنت

خودمان را پیدا کنیم نیمه ی گمشده مان پیشکش