لبخند دروغکى چرا؟ خوب نیستم مثل قرصى که نیمه شب بدون آب گیر میکند گیر کرده ام در گلوى زندگى

دنیای بی تو مثل صبح بهاری بی گنجشک؛ نه اینکه زیبا نباشد جذاب نیست

آتش زدن به یک سرنوشت کبریت نمی خواهد که پا می خواهد که لگد بزنی به همه دارایی یک نفر و بروی

انسان  حرفیست زده می شود خوانده می شود ترانه می شود  به یاد می ماند گاهی ناله ایست تنها خاک خوب می فهمدش

همیشه سکوت نشان رضایت نیس گاهی سکوت بوی رفتن میدهد

غریبى من از زندگى درغربت نیست ازتنهایى نیست ازبى کسى هم نیست غریبى من ازاین است که از نزدیک ترین هایم دورم وبه دورترین هایم نزدیک

در زندگی یک روز هایی میشود که دوست داری بزنی به بیابان بیابان پیدا نمی کنی می زنی به خیابان با دنیا که هیچ با خودت هم قهر می کنی

حرف تلخ : دوستت دارم اما حرف شیرین : اما دوستت دارم به همین سادگی میشه دل به دست اورد یا دل شکوند

چه قدرسخته واسه رسیدن به ستارت تاآسمون بری اماوقتی رسیدی ببینی صبح شده

هیچ وقت هیچ کس هیچ جور با هیچ کار نتوانست جای خالی هیچ آدمی را در کنارمان پر کند

دنبال  کلاغیْ می گردم تا قآرقآرش رآ به فال  نیکْ بگیرم وقتی قآصدک ها همه لال اند

می ترسم روزی سراغم را بگیری ولی فاصله ی من و تو افقی نباشد

خداحافظ ای رفته از خانه ام نگو با نگاه تو بیگانه ام خداحافظ ای آخرین آرزو اگر قصه ای تازه داری بگو

روزی زچشم مردم و روزی به پای تو عمر مرا ببین که به افتادگی گذشت

گاهی شبیه پیرمردها باید به پنجره ها عادت کرد تنها پنجره ها می توانند ساعات طولانی بدون پلک زدن به جهان خیره شوند

آدمها را میشود از ته کفشهایشان شناخت یا رفته اند و جاده ها را طی کرده اند یا مانده اند و سیگارها را له