امروز عکس تنهاییم را قاب گرفتم عکسی در ابعاد سه در بی نهایت…!

در قفس تنهاییم تنها یاد توست که مرا به اوج همه ی دوست داشتنها به پرواز در می آورد

میدانی تنهایی کجایش درد دارد ؟ انکارش !

نیمکت با هم بودنمان تنهاست من دل نشستن ندارم تو دلیل نشستن باش !

من چه تنها و غریبم که حتی دل خوشیم مرگه من که حتی ریشه هامم به کم طاقتی برگه

اگر سرت رو روی سینه ام بگذاری هیچ صدایی نخواهی شنید … قلبِ من طاقت این همه خوشبختی رو نداره !

چه عاشقانه نوشت دکترشریعتی که من تورادوست دارم تودیگری را،دیگری دیگری راودراین میان همه تنهاییم.

نیمکت باهم بودن من تنهاست ، من دل نشستن ندارم تو دلیل نشستن باش.

هیچوقت نفهمیدم که چرا درست همان کسی که فکر میکنی باهمه فرق داره یک روز مثل همه تنهات میزاره!

۴تا دوست صمیمی دارم حسرت ، غم ، ماتم ، تنهایی ، بهشون سفارش کردم تحویلت نگیرند.

من از اعدام نمیترسم! نه از “چوبش” نه از “دارش” من از پایان بی دیدار میترسم

من همان برگم که بر روی درخت / لرزم از برد چنین پاییز سخت در نهایت باید افتاد و گریست / به درخت گفت خداحافظ و رفت . .

شمع، این مساله را بر همه کَس روشن کرد که توان تا به سحر ، گریه ی بی شیون کرد . . .

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند / بلبل شوقم هوای نغمه‎خوانی می‎کند همتم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست / طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند . . .

چوپان قصه ی ما دروغگو نبود ، او تنها بود و از فرط تنهایی فریاد گرگ سرمیداد ، افسوس که کسی تنهایی اش را درک نکرد و در پی گرگ بودند و در این میان فقط گرگ فهمید که چوپان تنهاست.

وقتی کسی دیربه دیر ازم یاد میکنه نگرانش نمیشم حتما شاد بوده از یادش رفتم!