از عذاب لحظه هاى بى تو بودن خسته ام گر نیایى در کنارم دیگر از جان رفته ام تا به کى حسرت کشم از دورى چشمان تو؟ دست سردم بیقرار از دورى دستان تو؟

دنیای ما پر از دستهایی است که خسته نمیشوند از نگه د اشتن

گاهی دلم میخواهد بگذارم و بروم بی هرچه آشنا گوشه ی دوری گمنام امیر حوالی جایی بی اسم افبی گاهی واقعا خیال میکنم روی دست خدا مانده ام خسته اش کرده ام

گاهی وقت ها آنقدر از زندگی خسته می شوم که دلم می خواهدقبل از خواب؛ ساعت را روی “هیچوقت” کوک کنم

نذر کردم تا بیایی هر چه دارم مال تو چشم های خسته و پر انتظارم مال تو یک دل دیوانه دارم با هزاران آرزو آرزویم هیچ، قلب بی قرارم مال تو

من آن رودم که تنها آب دارم ، نگاهی خسته و بی تاب دارم من عشق نور دارم در دل اما ، فقط تصویری از مهتاب دارم

بمان بامن که من بی تو صدای خسته دربادم دراین اندوه بی پایان بمان تنها تو در یادم نمیدانم چرا غمها نمی دانندکه من سلطان غمهایم بیا ای دوست بامن باش که من تنهای تنهایم

خستم از لبخند اجباری خستم از حرفای تکراری خسته از خواب فراموشی زندگی با وهم بیداری

آدما همیشه مهربون نمیمونن یه جایی خسته میشن و تلافی همه چیزو در میارن

گاهی حس میکنم روی دست خدا مانده ام خسته اش کرده ام خودش هم نمیداند با من چکار کند

وقتی خسته میشم از زندگی دلگیر میشم از خودم که فراموش کردم خدایی را که نه خسته میشود و نه فراموشم میکند

به نفسهای خسته ام نگاه نکن؛ تو را که داشته باشم تمام دنیا رو پیاده میدوم

طبیبان بر سر بالین من اهسته می گفتند که امشب تا سحر این عاشق دل خسته میمیرد به هر جا میرود طابوت من غوفا به پا خیزد چه سنگین می رود این مرده از بس ارزو دارد

به نفسهای خسته ام نگاه نکن؛ تو را که داشته باشم تمام دنیا رو پیاده میدوم

ای کاش نگاه خسته را خوابی بود / یا در شب بی ستاره مهتابی بود ما مثل دو کاج دور از هم هستیم / ای کاش که بین من و تو تابی بود