در قفس دوست گرفتارم فکر رهایی نیستم دل به رفاقت داده ام اهل جدایی نیستم

طرح چشمان قشنگت، در اتاقم نقش بسته شعر می گویم به یادت، در قفس غمگین و خسته من چه تنها و غریبم بی تو در دریای هستی ساحلم شو، غرق گشتم بی تو در شب های مستی

تو سکوت شب تنها شدم اسیر قفس غم ها شدم امروز هم بی تو گذشت باز منتظر فردا شدم

بیهوده به پروازمیاندیش کبوتر… بیرون قفس ریخته، پرهای زیادی

. تصور خیلی ها از قفس، “آهن و حصار” است! غافل از اینکه افکار و باورهای نادرست، تنگ ترین و مخوف ترین زندانهاست

آه اى پرنده گاه قفس را نفس بکش آخر همیشه راه رهایى فرار نیست

در قفس تنهاییم تنها یاد توست که مرا به اوج همه ی دوست داشتنها به پرواز در می آورد

غم قفس به کنار… آنچه عقاب را میرنجاند پرواز زاغ های سیاه است…

گاهی تاوان شیر بودن حبس کردن خود در قفس است اما شغالان درشهر آزاد می گردند وادعای گرگی هم می کنند

دلم گرفت از این قفس تو حسرته یه هم نفس من دیگه رو نمیزنم این دیگه اخرین دفعه است ن یکی دلم گرفته از خودم از این خیاله بی کسی از اینکه جون دادم ولی… پیدا نشد فریاد رسی

به تماشا سوگند *و به آغاز کلام* وبه پرواز کبوتر از ذهن**واژهای در قفس است

هیچ کس با من نیست مانده ‌ام تا به چه اندیشه کنم…! مانده ‌ام در قفس تنهایی… در قفس می‌خوانم چه غریبانه شبی است، شب تنهایی من

سلامتی کلاغ که زشت بودنو به قفس ترجیح داد

دلم گرفته ای دوست…هوای گریه با من گر از قفس گریزم…کجا روم کجا من

پنهان کردن دوست داشتنت مانند پنهان کردن آسمان پشت میله های قفس، کار آسانی نیست

پرستوی دلم هوای کوچ دارد….. قلبت قفس است برای او… بگذار پرواز را تجربه کند قبل از اینکه برای همیشه پرواز کند