دلت را جايى ... حوالى خدا ... چهار ميخ كن كه با رفتن اين و آن نرود

ساده اما زيبا؛ مصمم اما بى خيال؛ متواضع اما سربلند؛ مهربان اما جدى؛ سبز اما بى ريا؛ عاشق اما عاقل...  اينگونه زندگى كنيم

” دلتنگى“ حس نبودن كسى است كه تمام وجودت يكباره تمناى بودنش را ميكند 

اگه بينمون اين جاده  =========  يا اين كوهها  \/\/\/\/\/  يا اين دريا  ~~~~~~~~~~  يا اين جنگل باشه  ¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥  هیچ فرقی نمیکنه، بازم به يادتم

ﺑﻪ ﻛﻌﺒﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺍﺯ ﺧﺎكى، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ!  ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﺩﻡ؟  ﻧﺪﺍ ﺁﻣﺪ: ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺎ ﺁﻣﺪى، ﺑﺎﻳﺪﺑﮕﺮﺩى؛ ﺑﺮﻭ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﺩﻡ

وقتى با كاميون عشقت از سربالايى پيچ دل من بالا ميرفتى، ميدونستم چيزى جز گرد و غبارت واسه من جا نميمونه

ما كه معتاد رفيقيم و خمار روى دوست/ در مرام ما نباشد ترك اين نوع اعتياد

قلب من جايگاه رفيقى است كه شقايق ها حسرت آن را ميخورند

دوستى مهم ترين نيك بختى انسان است "هيوم"

از بهر تو و هر كه تو را دارد دوست/ آرامش خاطر از خدا ميخواهم

اگر بوى گلى را دوست ندارى، شاخه هايش را نشكن

تقدیم به آنکه دوری اش غمم؛ خانه اش قلبم و فراموشی اش مرگم است

اگه يه روز يه شاپرک تو خونتون کشيد سرک / يه خورده ياد ما بيفت نگو ولش کن به درک

روى باغ شانه ات هر وقت اندوهی نشست ، درحمل بار غصه ات با شوق شركت میكنم.

اشتباهى كه همه عمر پشيمانم از آن ؛ اعتماديست كه بر مردم دنيا كردم

آنروز كه كار همه ميساخت خداوند/ ما دير رسيديم و به جايى نرسيديم