بچه كه بوديم دل دردها رو با هزار ناله مي گفتيم همه مي فهميدن .  بزرگ كه شديم درد دل را با 100 زبان به هر كسي مي گوييم و هيچ كس نمي فهمد

عزیز بودن زیباست و دوست داشتن هنر است اما به یاد عزیز بودن زیباترین هنر است.

كاش دل آدم عين دماغ بود هر وقت ميگرفت فين مي كردي تا باز بشه

نوشته هاي روي شن مهمان اولين موج دریا هستند ، اما حكاكيهاي روي سنگ ، مهمان همیشگی تاریخند و دوستان خوب حک شدگان روی قلبند و ماندگاران ابدی

آرزو دارم فرو افتادن هر قطره ي باران ، آميني باشد براي آرزوهايت

خوبی بادبادک اینه که می‌دونه زندگیش فقط به یک نخ نازک بنده ولی بازم تو آسمون می‌رقصه و می‌خنده

زندگی کن و لبخند بزن به خاطر اونهایی که با لبخندت زندگی میکنند...

زندگي شهدگل است ، زنبور زمان ميخوردش!  آنچه باقي مي ماند:  عسل خاطره هاست

دوستى برگ گلى نيست كه بر باد رود!  تشنه را آب محال است كه از ياد رود!

اى دوست پايبند وفا بودم و هستم  والله كه من اهل صفا بودم و هستم  دانى ز چه اين دل به خودش مي بالد  از اينكه فداى رفقا بودم و هستم

نکردم در اين دنيا گناهى * فقط کردم به چشمانت نگاهى * گناه من اگر باشد نگاهى * مجازاتم بکن هر طور که خواهى

روزگار هم گله مندی شده است من بگویم تو بخندی شده است آشنایان زما یادی نکنند شاید احوالپرسی هم سهمیه بندی شده است

بی گمان زیباست آزادی ولی من چون قناری دوست دارم در قفس باشم که زیباتر بخوانم

زخمی بر پهلویم است ، روزگار نمک میپاشد و من پیچ و تاب میخورم و همه فکر میکنند که من میرقصم .

من همانم که اگر دوست مرا یاد کند به صفای قدمش دیده خود فرش کنم .

دستات رو به من بده با هم از آتش بگذریم . آنان که سوختند تنها بودند !