چو يار درقناعت كوش و از دنياي دون بگذر / كه يك جو منت دو نان دو صد من زر نمي ارزد

درد من حصار بركه نيست، درد من زيستن با ماهيانى است، كه فكر دريا به ذهنشان خطور نكرده...

گليم بخت كسي را كه بافتند سياه / به آب كوثر و زمزم سفيد نتوان كرد

از اين ياد رفتن تو جنگلهاي فكر اين جماعت نيست ترسم، بوي خدا آشناتره از نبودم...

او كه ميرود نميفهمد، اما او كه بدرقه ميكند خوب ميداند كاسه ى آب معجزه نميكند!

خشم مانند طوفان است بعد از مدتی فروخواهد نشست ولی بدان که حتما شاخه هائی شکسته اند

خدا را دوست بدارید حداقلش این است که یکی را دوست دارید که روزی به او می رسید

تویی که مرا در سقوط میبینی تا به حال اندیشیده ای که شاید، تو خود وارونه ایستاده ای ؟

كو دل كه آنچه دلش ميخوانند يه قطره خون است و هزار انديشه ....

کودکی از خدا پرسید: خدایا تو چه میخوری و میپوشی؟؟؟ ندایی در دل کودک زمزمه کرد:غصه بندگانم را میخورم و گناه آنان را میپوشم....

تنهایی آدما به عمق یه دریاست ولی برای پر کردنش یه لیوان محبت کافیه....

بى خبر ازحال هم تا صبح خوابيدن چه سود / بر مزار مردگان خويش ناليدن چه سود / زنده را تا زنده است بايد به فريادش رسيد / ورنه برسنگ مزارش اب پاشيدن چه سود

به درختان جنگل گفتند: شما با اين عظمت چرا از تکه آهني به نام تبر ميرنجيد؟ گفتند:رنجش ما از تبر نيست از دسته ي آن است که از جنس خود ماست...

زندگى مجذور تنهايي، زندگي زندان بدون مرز، زندگى حس با هم بودن تو در آزادى من در قفس، زندگي تراژدى دردها، زندگى به قلم سهراب: زندگى گل به توان ابديت...

خـــــوشبخـــت تـــــرین آدم هــــا اونــــایـــی هستــــن کــــه ایـــن جمـــله رو میشنـــوند: "عیــــــب نــــداره، با هـــــم درستـــــش میکنیــــم"

دكترشريعتي چه عاشقانه گفت: من تورا دوست دارم تو ديگري را وديگري ديگران را و اينگونه است كه ما تنهائيم.