معلمى، مهری است که از روز ازل با گل آدمی سرشته شد تا مردم از ظلمات جهل به نوردانایی رهنمون شوند...

شعاع مهربانیت را روز به روز زیادتر کن... آنقدر که روزی بتوانی همه را در آن جای دهی آن وقت تا خدا فاصله ای نیست

روزگارا ...! تو اگر سخت به من میگیری با خبر باش كه پژمردن من آسان نیست. گرچه دلگیرتر از دیروزم... گرچه فردای غم انگیز مرا میخواند... لیك باور دارم دلخوشی ها كم نیست...

دست هایم به آرزوهایم نرسید... آنها بسیار دورند!!! اما درخت سبز صبورم میگوید: امیدی هست... دعایی هست.... خدایی هست.

قلب من در شهر چشمان تو جا مانده است قدر يك شب هم شده از آن پرستاري كني

جلوتر از من نرو، چون ممكنه تورو گم كنم... پشت سرمن هم نيا، چون ممكنه راهنماي خوبي نباشم... كنارم باش، مثل يك دوست واقعي...

گوشه تا گوشه ی صحرا تو بخواب و نهراس..شیرها خاطرشان هست که تو اهوی منی

این روزایی که دلم شکسته اس یادحرفای پدر ژپتو به پینوکیو افتادم که میگفت: پینوکیو چوبی بمان ! آدم هاسنگی اند ، دنیایشان قشنگ نیست.

قهرورحمت را شکر! کاش قلم دومی هم میساختی که وقتی تقدیر زمین را مینوشتی جوهر قلمت تمام شد مجبور نشوی مچاله أش کنی. ما اینجا نیمه جانیم..

به سلامتی اونایی که غصه هاشون رو با خودشون قسمت میکنن و شادی هاشون رو با بقیه . . .

به کجا،به کجا باید رفت بعدازاین خاطره ها،من به هرجا که نظرمیدوزم،من به هرجا که قدم بگذارم،همه جا خاطره دارم با تو…

دنبال نگاه ها نرو،ممکنه فریبت بدن دنبال ثروت نرو چون حتی ثروت هم روزی ناپدید میشه دنبال کسی برو که باعث میشه لبخند بزنی چون فقط یه لبخنده که میتونه باعث بشه که یه روز تاریک،خیلی روشن به نظر بیاد….

هركه بااحساس باشد عاقبت خواهد شكست اين جواب سادگيست!مثلث خاطرات

درو دل که میکنی ضعف هایت ،دردهایت را میگذاری توی سینی و تعارف می کنی که هرکدامشان را که می خواهند بردارند،تیز کنند،،تیغ کنند و بزنند به روحت...

وقتي برگ هاي پاييزي رو زير پاهات له مي كني بدون كه روزي بهت نفس ميدادن!

چمن دلکش زمین خرم هوا تر... نشستن پای گندمزار خوشتر... امید تازه را دریاب و دریاب غم دیرینه را بگذار و بگذر...