خدا را چه دیدی شاید یک روز در کافه ای دنج و خلوت این کلمه ها صوت شدند برای گوش های تو که روی صندلی رو بروی من نشسته ای و برای یک بار هم که شده چای تو سرد شد … بس که خیره ماندی به من …

هنوز دو قهوه داغ و تلخ روی میز هستند اما تو نیستی …

کافه چی … امشب قهوه نمی خواهم فقط بگو امروز به کافه ات سر زد؟ روی  کدام صندلی نشست؟ آهای کافه چی حواست هست؟ قهوه نمی خواهم جواب می خواهم !

این روزها تلخ ترم از قهوه ای که تو را قسمت فال من نکرد

می شود به فنجانی قهوه مست شوی و به سیگاری نشئه و به لبخندی کامیاب! اگر اویی که باید روبرویت نشسته باشد!

زیر بارون بهاری توی کافه پیشه تو بودن برای من مثل یه رویاست

در فنجان خالی می شوم شبیه عابران خسته مرا قورت می دهی و من راه قلبت را پیش می گیرم در قهوه ای که به رگ هایت جاریست

دوست داشتن یک فنجان قهوه است که با لذت می نوشیم و عشق همان قهوه اما غلیظ تر! نوازش عاشق همان شیر است ! و عاشقانه هایش سیگاری است که پس از آن می کشیم نفس گیر اما دلچسب

زندگی جیره مختصریست مقل یک فنجان چای و کنارش عشق است مثل یک حبه قند زندگی را با عشق نوش جان باید کرد سهراب سپهری

یک حبه قند در فنجان قهوه ی تلخ شیرین نمی شود دو حبه قند در فنجان قهوه ی تلخ شیرین نمی شود سه حبه ، چهار ، پنج … اصلا تو بگو یک دنیا قند در این دنیای تلخ نه… اگر تو نباشی فال این زندگی شیرین نمی شود

من شیفته ی میز های کوچک کافه ای هستم که بهانه ی نزدیک تر نشستنمان می شود و من روبروی تو می توانم تمام شعر های ناگفته ی دنیا را یک جا بگویم

بوی تو که در مشام قهوه خانه می پیچد بهار با هر چه گل و پرنده از پوست ما می گذرد تو اگر نبودی آسمان ما ستاره نداشت

در کافه ، کنج دیوار ، روبروی هم و چه خوب قهوه را نخوردیم! حرف هایت به اندازه ی کافی تلخ بود

هی کافه چی ! میزهایت را تک نفره کن … نمیبینی همــــــه تنهاییـــــــــــــــم ؟

پشت میز همیشگی، رو به صاحب کافه : روز برفی قشنگیست فقط آمده ام یک ساعت سکوت کنم و کمی هم آرامش لبخند می زند : روز برفی قشنگیست

مرا با این بالش و این دو تا ملافه و این سه تا شکلات روی میزت راه می دهی؟ می شود وقتی می نویسی دست چپت توی دست من باشد؟ اگر خوابم برد موقع رفتن جا نگذاری مرا روی میز كافه ! از دلتنگیت می میرم