هیچ وقت شعار نداده ام ، که به زور باید لبخند زد بعضی وقت ها باید تا نهایت آرامش گریست آن گاه است که تبسمی میهمان لبانت می شود که زیباتر از رنگین کمان بعد از باران است

تقدیم به تو که زبان می گشایی رگ های فروبسته ی هزار پرسش بی امانم را پاسخ می گویی و هجوم بی امان نفس هایت  دفتر پر برگ ندانسته های اندیشه ام را صفحه به صفحه بر باد می دهد ای آشنا ! با من سخن بگو

عشق تو تعطیلی نداره ؟ به فکر خودت نیستی فکری به حال خستگی ما بکن ما هر روز تا دیر وقت خرابتیم !

حدیث عشق من و تو حدیث ابر بهاریست تو از قبیله لبخند من از قبیله اندوه فضای فاصله صد آه فضای فاصله صد کوه تو از سپیده و نوری من از شقایق گلگون

تو گفتی از دلتنگی ام برایت بنویسم اما فکرش را نکردی دفتر دلتنگی هایم در قلبت جا نمی گیرد

پاییز از زمستون غمگین تره چون بهارو ندیده ولی من از پاییز غمگین ترم چون خیلی وقته تو رو ندیدم

ای که یک دم فارغ از یاد رقیبان نیستی هیچ عیبی نیست مرا یاد کنی من که روزی گل صحرای رفیقان بودم

توی ساحل روی شن ها قایقی به گل نشسته یکی با چشمون گریون گوشه ای تنها نشسته نگاه پر اضطرابش به افق به بی نهایت ساکته اما تو قلبش داره یک دنیا شکایت

کاش می شد در غروب آفتاب بی صدا با سایه ها کوچید و رفت