زندگى دو چيز به من آموخت :  آرزوى مرگ . . .  .  .  .  .  مرگ آرزو . . .

دل من پشت سرت كاسه آبى شد و ريخت كى شود پيش قدمهاى تو اسپند شوم.

كاش ميشد وقت رفتن چشم هايم را كنار تو بگذارم تاكه درحسرت ديدارت نمانم

همیشه دوست داشتم ابر باشم  چون ابر انقدر شهامت داره که هر وقت دلش میگیره  جلوی همه گریه کنه

نگاهت کافیست تا دوباره در هوای آمدنت بمیرم ، تو همیشه دعوتی ، راس ساعت دلتنگی !

در جستجوی تو چشمانم از نفس افتاد ، در کجای جغرافیای دلت ایستاده ام که خانه ام ابری است 

ارزش قطره هاي باران را گلهاي تشنه ميدانند و قدر دوستان خوب را دلهاي تنگ

اگر بعضى وقتها نميشنوى دوستت دارم به خاطر سايلنت دلمه ، نه اينكه معرفتم كمه!

اگر رفتم،مگو او بى وفا بود،مگو با عشق من نا آشنا بود، تو با عشقت مرا ديوانه كردى ، مگو راهش ز راه من جدا بود ...

آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود  چشم خواب آلودش را مستى و رويا نبود  لب همان لب بود اما بوسه اش گرمى نداشت  دل همان دل بود اما مست و بى پروا نبود...

بى روى او به دنيا،يك ذره نيست ميلى از وقت رفتن او،خيلى گذشته،خيلى دلتنگم و پريشان،با يك اميد كم رنگ شايد براى من هم دلتنگ مانده ليلى

دور بودن از عزیزان مشکل است / إمتحان با وفایی ،در جدایی حاصل است / گرچه من دورم زپیشت ای رفیق / دوریت دریا و یادت ساحل است.

انگارپاى ثانيه ها لنگ مى شود وقتى دلى براى دلى تنگ مى شود

یادت ای دوست به خیر  بهترینم خوبی؟؟؟  خبری نیست ز تو !  دل من میخواهد که بدانی بی تو دلم اندازه دنیا تنگ است  یادت ای دوست به خیر...

حالا اشک هایم هم شبیه تو شده اند.....گریه که میکنم نمی ایند...

ای ابرها..........نبارید.من دریا را به پایش ریختم و برنگشت....