زندگی کردن من مردن تدریجی بود هرچه جان کند تنم عمر حسابش کردند

دل ناله کند از من ، من ناله کنم از دل ، یارب تو قضاوت کن دیوانه منم یا دل . . . ؟

تصميم گرفتم آنقدر كم ياب شوم تا دلي برايم تنگ شود. ولي افسوس فراموش شدم .

آن شب که دلی بود به میخانه نشستیم  آن توبه صدساله به پیمانه شکستیم  از آتش دوزخ نهراسیدیم که آن شب  ما توبه شکستیم ولی دل نشکستیم

آسمان باد یگران صاف است و با ما ابر دارد  می شود روزی صاف با ما اما صبر دارد

ديگران را اگر از ما خبرى نيست چه غم ، نازنينا تو چرا بی خبر از ماشده اى

تک درخت زندگیم سوخت ، بگذار جنگل بسوزد.

وقتی که خیلی دیره تازه میفهمی که اونیکه از همه ساکت تر بود بیشتر از همه دوست داشت ولی تو حواست به شیرین زبونی یه عشق دروغی بود .

آن روز که می شکستم، می دانستم که از کاسه شکسته آب نخواهی خورد...

ما هر چه تلخی بود تجربه کردیم ولی دیدیم چیزی تلخ تر از ندیدنت نیست

سیب سرخی رابه من بخشید و رفت ، ساقه ی سبزدلم راچید و رفت،عاشقی های مرا باور نکرد ، عاقبت برعشق من خندید و رفت،اشک در چشمان سردم حلقه زد بی مروت گریه ام را دید و رفت.‏‎

دل تخته سیاه نیست که هرکی اومد اسمش رو روش بنویسه وهرکی هم رفت,اسم رو به راحتی پاک کنه.

هرگاه مرا دوست نداشتی فریاد نزن آرام در گوشم بگو تا آهسته بمیرم

دلها از سنگه ، دنیا بی رنگه ، اینجوری به گوشیت نگاه نکن ، دلم برات تنگه !

من تو را به دلم قول داده بودم نگذار بد قول شوم

شاید فاصله ها بتوانند نگاه ها را از هم دور کنند ولی قدرت این را ندارند که یادها را از هم دور کنند .