زمان، آن گونه آراسته نیست كه می پنداریم.

اگر دانشی در من وجود داشته باشد، چنین است: هنر وجود داشتن به تمامی و با دقتی بی نهایت و استوار.

برای یك كودك، هیچ ترسی بزرگتر از كابوس نیست. حال آنكه ترس از مرگ، بزرگترین وحشت یك انسان سالخورده است.

همواره كوچكترین ها، نجات بخش ما هستند.

یك اثر هنری باید در نهاد قلب آفریده شود.

ما كم و بیش همیشه به زیبایی، چهره ای فریبنده و گمراه كننده می بخشیم.

آدم یا بی‌درنگ از كسی خوشش می‌آید، یا هرگز خوشش نمی‌آید.

باور داشته باشیم كه یك روز و تنها یك روز، دوستمان خواهند داشت و آن، پرواز مشخص قلب در روشنایی است.

من زندگی‌ای را خواسته‌ام كه كسی نتواند آن را خلاصه كند؛ زندگی‌ای همچون موسیقی، نه همچون سنگ مرمر یا كاغذ.

شاید آدم هیچ‌گاه كاری را برای خودِ آن كار نكند، بلكه برای این باشد كه به خودش فرصت انجام كار دیگری را بدهد.

شگفت‌آور است كه آدم برای نگه‌داشتن مردم، چه سخنان نابخردانه‌ای می‌تواند بر زبان آورد- و باز چه اندازه شگفت‌آور است كه مردم، سخنان نابخردانه‌ای را كه به آنها گفته می‌شود، باور می‌كنند.

شیرینی‌پزی و عشق، همچون یكدیگرند؛ پای طراوت در میان است و همه‌ی مواد آن، حتی تلخ‌ترین‌شان، به شیرینی دلپذیری تبدیل می‌شوند.

هنگامی كه، همه آدم را دوست دارند، دیگر دنیا برایش بی‌اهمیت است، بسیار كمتر نیاز دارد جایی در آن برای خودش دست و پا كند.

عشق، امر بسیار كوچكی‌ست، نباید راز بزرگی از آن ساخت.

كودكی، مانند قلبی‌ست كه تپش‌های زیادی تُند آن، آدم را می‌ترساند.

یك انباری هم می‌تواند خانه‌ای رؤیایی باشد.