در جهان هیچ عیبی آدمی را شرمگین تر از آن نمی کند که دیگران دروغش را کشف کنند.

برخی کتب را باید چشید، برخی دیگر را باید بلعید و تعداد محدودی را هم باید جوید و هضم کرد.

همه چشم امید به محبت دیگران دوخته اند و بیخبر از آنند که خود نیز می توانند عامل محبت برای دیگران باشند.

آنچه مردم را دانشمند می کند، مکاتبی که می خوانند نیست، بلکه چیزهایی است که یاد می گیرند.

خطاکارترین افراد کسانی هستند که عیب دیگران را می بینند.

پروردگار، در آغاز یک باغچه آفرید و براستی، این باغچه ناب‌ترین شادمانی‌های انسان است.

بیان پرسشی بجا، یعنی به نیمه‌راه خردمندی رسیدن.

مرگ، این لطف را دارد که کاخ نیکنامی را بهره‌ی انسان می‌سازد و رشک و تنگ‌نظری کسان را نسبت به وی نابود می‌کند.

همان گونه که بچه‌ها از رفتن به تاریکی می‌ترسند، مردم نیز از مرگ هراسانند.

انسان دانا به جای آنکه در انتظار یک فرصت خوب در زندگی بنشیند، خود، آن را به وجود می آورد.

بد گمانی در افکار انسان مانند خفاش در میان پرندگان است که همیشه در سپیده دم یا هنگام غروب که نور و ظلمت به هم آمیخته است بال فشانی می کند.

دهان زشتگوی را باید با خاموشی وقار بست.

عطر گلها زمانی که در باغچه هستند، لذت بخش تر است، تا زمانی که آنها را می چینی.

دانش یعنی قدرت

مطالعه اجمالی و جزیی در فلسفه، فرد را به تفكر و بی دینی وا می دارد، اما اگر به فلسفه عمیق بیندیشد او را به سمت دین متوجه می سازد.

شعر، قسمتی از دانش بشری است.