زندگی بدون پیشگویی های خود یكنواخت است، مرتب باید خورد و خوابید، وای به روزی كه انسان همه چیز را بداند و هیچ رویداد غیرمنتظره ای روی ندهد

افتادگی یا گردن نهادن و خشنود بودن و یا هرچه می خواهید نامش را بگذارید، نشانه ی سستی و درماندگی است

من از مردمی كه می نشینند و رو به آسمان می كنند و چشمها را در چشم خانه می گردانند و می گویند “خواست خدا چنین بوده است”، در حالی كه یقین دارند چنین نیست، بسیار خشمگین می شوم

انسان وقتی یك چیزی را با تمام توان بخواهد تلاش می كند و سرانجام آن را به دست می آورد

به ناراحتی ها (حتی دندان درد) مانند تجربه ی جالبی می نگرم و از اینكه از تجربه ی تازه ای بیخبر نمانده ام، شادمانم. آسمان بالای سر من به هر رنگی باشد، من برای هر گونه سرنوشتی آماده ام

انسان وقتی در مورد موضوعی كه از آن آگاهی دارد سخن بگوید یا بنویسد، می تواند سخن خود را به دیگران بقبولاند و موثر واقع شود

كامیابی و پیروزی، بسان كرم شب‌تاب از دور می‌درخشد، ولی از فاصله‌ی نزدیك نه سوی دارد و نه حرارتی

اگر عاشق بوده اید كه نیازی به بیان و روشن كردن آن نیست و اگر نبوده اید كه من نمی توانم برایتان بیان كنم

جوانی، كاری به سال و ماه ندارد، مهم این است كه انسان زنده دل و پرنشاط باشد. ممكن است موی شما سفید باشد، اما مانند پسربچه ها بیندیشید

هیچ چیز مثل نامه نمی تواند اصطلاحات ادبی و استعداد و قدرت تخیل شخص را برساند.

خدا آزادی را به كسانی می دهد كه در جستجوی آن هستند.

بسیار مشكل است كه آدم بخواهد تمام وقت مراقب خود باشد تا آنچه را احساس می كند نگوید.

گاهی یتیم بودن هم مزایایی دارد.

عیب كار اینجاست كه در دانشكده انتظار دارند آدم همه چیز را بداند.

ناراحتی های بزرگ نیست كه صبر و بردباری نیاز دارد، بلكه این ناراحتی های خرد خرد و جگر سوراخ كن را با تبسم برگزار كردن، به راستی نیازمند روحیه است.

چقدر دشت و صحرا پرماجرا است و لذت زندگی درآمیختن با این ماجراها است نه نوشتن آنها در كتاب.