چه خوب بود همه چیز را می شد نوشت .

مرگ با داس كهنه خود خرمن زندگی را درو می كند .

مرگ دریچه امید را به سوی نا امیدان باز می كند .

بعضی ها خوش بدنیا می آیند و بعضی ها ناخوش .

عشق مثل یك آواز ، یك نغمه دلگیر و افسونگر است .

خود زندگی ظاهری گذرنده بیش نیست .

تا بدانجا رسید دانش من كه بدانم همی كه نادانم .

خاصیت هر نسلی این است كه آزمایش نسل گذشته را فراموش بكند .

از خوراك است كه همه ما پرتو زندگانی خود را می گیریم .

ظالم همیشه بهانه های خوبی برای اعمال پلیدش پیدا می كند .

اگر در دنیا شباهت و ابتذال هست در هنر نیست .

انسان به مختصر خونی نیاز دارد تا حرص خود را تسكین دهد.

هیچ كس نمی تواند با دیوی كه در درون اوست به سر برد .

از دیدگاه آدم مدرن ، درد به مظهر تنهایی و غایت مقصود بدل می شود .

هیچ دلیلی اشخاص ترسو و نادان را قانع نخواهد كرد .

در ته زندگی تنها مرگ است كه ما را صدا می زند و به سوی خودش می خواند .