وقتی انسان شهری را وداع می كند مقداری از یادگار ، احساسات و كمی از هستی خودش را در آنجا می گذارد .

انسانها زندگانی را پیوسته دشوار نموده ، گمان می كنند به خوشبختی خواهند رسید .

نسان به نحوی با حیوانات رفتار می كند كه زندگی بر آنها دشوار تر از مرگ است.

قصه فقط یك راه فرار برای آرزوهای ناكام است.

مردم هرچه بكارند همان را درو خواهند كرد .

هر كس مطابق افكار خودش دیگری را قضاوت می كند .

اگر مرگ نبود فریادهای نا امیدی به آسمان بلند می شد، به طبیعت نفرین می فرستاد

ما بچه مرگ هستیم و مرگ است که ما را از فریب های زندگانی نجات می دهد.

مرگ، همه هستی ها را به یک چشم نگریسته و سرنوشت آنها را یکسان میکند نه توانگر می شناسد و نه گدا.

مرگ بهترین پناه دردها و غمها و رنج ها و بیدادگری های زندگانی است.

مرگ، مادر مهربانی است که بچه ی خود را پس از یک روز طوفانی در آغوش کشیده، نوازش میکند و می خواباند.

ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻔﻴﺪ : ﻛِﻴﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﭘﻴﺮﻱ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻧﺸﻴﺪ .

یک چیزهایی هست که نمی شود به دیگری فهماند ، نمی شود گفت ، آدم را مسخره می کنند!