اگر میدونستی چقدر دوستت دارم برای اومدنت بارون رو بهانه نمیکردی رنگین کمان من

صدای خسته ی قلب من است که از چشمان آسمان بیرون میریزد مثل باران چشمهایت دیدنی است /٬ شهر خاموش نگاهت دیدنیست زندگانی معنی لبخند توست /  خنده هایت بی نهایت دیدنیست

اندکی عاشقانه تر زیر این باران بمان ابر را بوسیده ام تا بوسه بارانت کند بغضهای مرطوب مرا باور کن ، این باران نیست که میبارد

همچون باران باش ، رنج جدا شدن از آسمان را در سبز کردن زندگی جبران کن نگاه ساکت باران به روی صورتم دزدانه میلغزد ولی باران نمیدانند که من دریایی از دردم به ظاهر گرچه میخندم ولی اندر سکوتی تلخ میگریم

به هنگام نکوهش هنگامه باران ، به بهره اش نیز بیاندیش چقدر این دوست داشتن های بی دلیل خوب است مثل همین باران بی سوال که هی می بارد که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد

میدانم که می مانی و از قلبم بیرون نمیروی پس لااقل باران را بهانه کن ، دارد باران می آید

به که گویم که تو منزلگه چشمان منی / به که گویم که تو گرمای دستان منی گرچه پاییز نشد همدم و همسایه من / به که گویم که تو باران زمستان منی

روزای بارونی قطره های بارون رو بشمار اگه بند اومد روی رفاقت من حساب کن ، نه کم میاد و نه بند میاد

کاش وقتی آسمان بارانی است ، چشم را با اشک باران تر کنیم کاش وقتی که تنها میشویم ، لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم

میدانم که می مانی و از قلبم بیرون نمیروی پس لااقل باران را بهانه کن ، دارد باران می آید . . .

به که گویم که تو منزلگه چشمان منی / به که گویم که تو گرمای دستان منی گرچه پاییز نشد همدم و همسایه من / به که گویم که تو باران زمستان منی . . .

روزای بارونی قطره های بارون رو بشمار اگه بند اومد روی رفاقت من حساب کن ، نه کم میاد و نه بند میاد . . .

کاش وقتی آسمان بارانی است ، چشم را با اشک باران تر کنیم کاش وقتی که تنها میشویم ، لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم . . .

یک ساعت که آفتاب بتابد ، خاطره آن همه شب های بارانی از یاد می رود این است حکایت آدم ها ، فراموشی.

همیشه ابرا می بارن اما همه عاشق ستاره ها میشن مواظب باش چشمک ستاره ، گریه ی ابرو از یادت نبره..

بی تو هر شب عاشقی بارانی ام لاله پژمرده و زندانی ام / بی تو در کنج همه دلواپسی / بی تو من آغاز یک ویرانی ام.