تمام عمر اگر در بیابان سرگردان شوی …. به که یک شب محتاج نا مردان شوی

حقیقت گم نشده. تکه تکه شده به اسم معرفت، افتاده دست یه مشت آدم بی ­معرفت

طلوع بی شمار معرفت باش به شهری که رسومش بی وفائیست سرم سرگرم تصویر تو گشته به آن حدی که اسمش بی نوائیست

میان دست من و تو هزار فرسنگ است غریب مانده دلم بی وفا دلم تنگ است سراغ چشم ترم را چرا نمی گیری مگر جنس دل نازک تو از سنگ است

خوب رویان جهان رحم ندارد دلشان باید از جان گذرد هر که شود عاشقشان روز اول که سرشتند به گل پیکرشان سنگی اندر گلشان بود همان شد دلشان

سلام ای بی وفا ای بی مروت سلام ای ساز گیتار محبت سلام کردم نگی تو بی وفایی وگرنه ما که عاشقیم بی مروت !

در رفاقت با وفا بودن شرط مردانگیست ، ورنه با یک استخوان صد سگ رفیقت میشوند

به لطف بی معرفتی دوستان فهمیدم معرفت گنجینه ای است که اگه انسان نداشته باشه انگارهیچ چیز ندارد

مرسی خوبم شما خوبی؟ چه عجب یادی از ما کردی. . . طرح شرمنده کردن دوستان بی معرفت

به خیال کدامین آرزو ، صفای با تو بودن را از ما گرفتی ای بی معرفت

من همان دخترک غم زده ی دیروزم من همان کودک بی تاب برای بودن که دلش رادراندوه به زنجیرکشید وبه اندازه ی دل رنج کشید وبه اندازه ی بی معرفتی دردکشید

رفیق بی معرفت را کمتر از دشمن نمی دانم شوم قربان آن دشمن که بویی از معرفت دارد

تو ای سمبل معرفت!کجایی ؟سلام این هم رسم توست،دوستی بی کلام ندیدم کسی ،هیچ مانند تو یک روز خوب ،یک روز بد…بی مرام

رفیق بی معرفت ؛ مثل پنجره ی رو به دیوار میمونه . . . چطوری پنجره؟

معرفت در گرانیست به هر کس ندهند پر طاووس گران است به کرکس ندهند