من سرد هوا سرد برف سرد زمستان سرد تو با من سرد دنیای من سرد همه چیز سرد ولی فنجان قهوه ام گرم این تضاد برای یک لحظه مرا به آرامش می برد

باید بازیگر شوم ، آرامش را بازی کنم… باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم… باز باید مواظب اشک هایم باشم… باز همان تظاهر همیشگی: ” خوبم ” . . . !!!

آرامش هنر نپرداختن به انبوه مشکلاتی است که حل کردنش سهم خداوند است

به کجا می نگری؟ بودنت تنها نیست تو خدا را داری و من آرامش چشمان تو را

هیچی تود نیا به آدم آرامش نمیده جز اینکه آدم بدونه یکی دوستش داره، پس همیشه در آرامش باش که دوستت دارم

کسی که برایت آرامش بیاورد… مستحق ” ستایش” است… انسان ها را در زیستن بشناس نه در گفتن، در گفتار همه آراسته اند

چقدر کم توقع شده ام نه آغوشت را می خواهم نه دیگر بودنت را همین که بیایی و از کنارم رد شوی کافیست مرا به آرامش می رساند حتی اصطحکاک سایه هایمان کافیست

خدایا تو که باشی معجزه ای در من رخ میدهد به نام آرامش که زیباست د دلنشین

خدایا… به هیچکسی اونقدر درد نده ک آرامش خودش رو توی مرگ ببینه

تمام تنم درد گرفته… خدایا کوله بار زندگی برایم سنگین است کمی مرا درک کن فقط کمی آرامش از نوع مرگ میخواهم

چقدر کم توقع شده ام نه آغوشت را می خواهم نه دیگر بودنت را همین که بیایی و از کنارم رد شوی کافیست مرا به آرامش می رساند حتی اصطحکاک سایه هایمان کافیست

اشک های گستاخ … گونه های من جای لیز خوردن نیستن …. آرامش صورتم را بر هم نزنید

توکه باشی، معجزه ای در من رخ می دهدبه نام”آرامش” باش حتی همین قدر دور