گلرخی ،دار وندارم شده است بیوفا یار ،نگارم شده است سوز هجران وغم غربت یار آفت باغ وبهارم شده است

بی وفا مانده ام با دوستت دارمی که پیش از رفتنت گفتی چه کنم در مشت می فشارمش چون کلید صندوقچه ای بی آن که با کسی در میان بگذارم راز گنج گرانبهایم را

خیالت تخت قلبت  قرص قرص آنچنان ضربه بی وفاییت سهمگین بود که دیگر نای حتی اعتراض هم ندارم.

بی وفایی واژه ی تلخی ست ، حقیقتی زهرآگین ، فرود دشنه، پی در پی ، بر پیکره ی دوستت دارمها ، هرگز تبرئه ای نیست آنکه را که را چنین به کشتن قلب آهنگین عشق برخاست و دلی را که پژمرد ...

خداحافظ ای یاد تو تار و پودم خداحافظ ای قبله هر سجودم خداحافظ ای گل، گل پرپر من خداحافظ ای با بی وفا دلبر من ... 

روزی که نگاهت دلم را نشانه رفت گویی تمام غصه ها ازین خانه رفت ماه از شبم گذشت وبی بهانه رفت به چشمان خسته ام قسم یار بیوفا

ای بی وفا ز داغ تو در دل شــــرر فتاد وز دیده اشک غـــم ز محبت ثمر فتاد جورم چنان بدل بنـــمودی که قلب من گــردیده پاره پاره و از تن بدر فتاد

عـاشق شدم تو را  آخر چرا مرا  باور نمیکنی ؟! افتاده زیر پا صد پاره دل چرا بـاور نمی کنی ؟ ای آهوی روان   انصاف کن کمی  بر زخم مرهمی! زخمم چو لاله گشت  امّا تو بی وفا باور نمی کنی!

نون و پنیر و چایی ، قصه ی آشنایی ، الهی یاد نگیری ، هرگز تو بی وفایی ، روی گلهای نرگس ، با یه مداد قرمز ، هزار دفعه نوشتم ؛ زندگی بی تو هرگز !

وفا رو از ماهی یاد بگیر که وقتی از آب در میاد ؛ میمیره نه از زنبور که وقتی از گلی خسته میشه ؛ میره سراغ یه گل دیگه...

دلم خوش بود که یارم با وفا بود / کمی از زندگیش از آن ما بود ولی افسوس که فکر ما غلط بود / که زنگ تفریحش احساس ما بود . . .

کم طاقتی عادت آن روزهایت بود این روزها برای گرفتن خبری از من عجیب صبور شده ای!

اگرچه نازنینان را وفا نیست ، گلستانی چو باغ آشنا نیست ،  اگر بر اوج آسمان هم پا گذارم ، دلم یک لحظه از یادت جدا نیست .

چه داروی تلخی است ، وفاداری به خائن صداقت با دروغگو  و مهربانی با سنگدل . . .

آنقــدر مرا سرد کرد  از خودش .. از عشق ..کــه حالا بــه جای دلبستن یخ بسته ام آهای !!! روی احساسم پا نگذاریــد ..لیز می‌‌خوریــد

هر که را دیدم  خیانت کرد و رفت هر که با من بود یار من نبود هر که آمد بر دلم زخمی گذاشت خود ندانستم از این غمها چه سود