هر كه واعـظى درونـى داشته باشد، او را از جانب خداوند نگهبانى است.

انسان زيرك، از هر چيزى پندى مى آموزد.

انسان سعادتمند، اندرزِ به تقوا را آويزه گوش خود مى كند، هرچند مخاطب آن اندرز كسى ديگر باشد.

هركه پندهاى زمانه را بفهمد، به روزگار خوشبين نباشد.

هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را با عبرت ها پند دهد.

براى خردمندان، تجربه هاى آنان پندى است كافى.

با اندرزهاست كه (پرده) غفلت كنار مى رود.

- در مـقام انـدرز بـه فـرزند خود-: دلت را بـا اندرز زنده گردان.

چیزی نیست که چشمانت آن را بنگرد، مگر آن که در آن پند و اندرزی است.

توقف هنگام مواجهه با کار شبهه ناک بهتر از فرو رفتن در گرداب هلاکت است

تمامیِ خیر و خوبی در بریدن طمع و چشم نداشتن به آنچه که در دستان مردم جمع شده، است.

خیری که هیچ شری در آن نیست، شکر بر نعمت و صبر بر مصیبت ناگوار است .

هرگاه خداوند برای بنده ای شر بخواهد (یعنی او خودش مستحق این شر شود) وقتی گناهی از او سر زد، در پی آن نعمتی به او بخشد تا استغفار را از یاد برده و به گناهش ادامه دهد.

اى مردم در خوبى‏ ها با يكديگر رقابت كنيد و در كسب غنائم (بهره گرفتن از فرصت‏ها) شتاب نماييد و كار نيكى را كه در انجامش شتاب نكرده ‏ايد، به حساب نياوريد.

هر كس خوبى بكارد، خشنودى درو مى‏ كند و هر كس بدى بكارد، پشيمانى درو مى‏ كند، هر كس هر چه بكارد، همان را برداشت مى ‏كند.

هر بنده‏ اى كه خيرى را پنهان كند، با گذشت زمان خداوند خيرى را از او آشكار مى ‏سازد و هر بنده ‏اى شرى را پنهان كند، با گذشت زمان خداوند شرى را از او آشكار مى ‏گرداند.